Άρθρο του Δημήτρη Στεμπίλη
Μετά από πολλούς μήνες, λόγω του lockdown, επέστρεψα για ένα σύντομο week end στην αγαπημένη μου ιδιαίτερη πατρίδα, την Αχαγιά. Ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί συνάντησα φιλικά πρόσωπα, ήταν όλοι τους καλά, έστω και προβληματισμένοι για την επόμενη μέρα της πανδημίας σχετικά με την υγειονομική και οικονομική κατάσταση.
Με μεγάλη μου ικανοποίηση, διαπίστωσα επίσης ότι η πόλη, τουλάχιστον εκεί που εγώ την είδα, ήταν πολύ πιο καθαρή σε σχέση με το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν. Ταυτόχρονα, οι περισσότεροι επαγγελματίες εφαρμόζουν τα προβλεπόμενα μέτρα παρά τις όποιες αποκλίσεις που «επιβάλλει» η πιο ράθυμη και καλοκαιρινή ατμόσφαιρα του τόπου μας. Έφυγα έτσι γεμάτος και ήσυχος γιατί στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε η ασφάλεια (υγειονομική) αποτελεί την πιο βασική προτεραιότητα για όλους μας.
Δεν πέρασαν τρεις ημέρες από την επιστροφή μου στην Αθήνα και είδα στα τοπικά sites και blogs video και φωτογραφίες που αποδόμησαν την εικόνα που μου είχε αποτυπωθεί. Συνωστισμός σε εγκαίνια σπιτιού χωρίς καμιά προφύλαξη, συνωστισμός στην εκκλησία για την γιορτή του Πολιούχου Αγίου Ιωάννη κοκ. Σκηνές που δείχνουν ότι όλοι μας, αρχές και πολίτες, ιερωμένοι και πιστοί δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος. Και για να μην παρεξηγηθώ: το σχόλιο μου δεν υποτιμά ούτε τη σημασία του εθίμου των συμπολιτών μας ρομά, ούτε την ανάγκη των πιστών να τιμήσουν τον Άγιο της πόλης μας.
Αντιθέτως, θέλει να επιστήσει την προσοχή στο γεγονός ότι αν όλα αυτά γίνονται χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, μπορεί να βρεθούμε πάλι στη δυσάρεστη θέση ενός νέου lockdown, που όπως συμβαίνει και με άλλες μεμονωμένες περιοχές στην Ελλάδα, θα μας στιγματίσει, με όποιες συνέπειες για την τοπική κοινωνία και οικονομία.
Να περάσουμε δηλαδή από την καραντίνα της σωτηρίας, στην «καραμπίνα» της «αυτοχειρίας»…
