Της Βιβής Αθανασοπούλου
Πόσοι έρωτες έμειναν ανεκπλήρωτοι γιατί κανείς δεν τόλμησε να εκμηδενίσει την απόσταση;
Οι αποστάσεις υπάρχουν για να εκμηδενίζονται. Πόσες αγάπες φοβήθηκαν το «μαζί» και προτίμησαν την μοναξιά τους; Πόσοι ερωτευμένοι κοιμήθηκαν χωριστά; Πόσα ανείπωτα λόγια τα έμαθαν μόνο τα αστέρια, η ακροθαλασσιά και τα μαξιλάρια; Πόσα αποτσίγαρα γέμισαν τα τασάκια ελπίζοντας να πνίξουν όλα τα «μου λείπεις»;
Πόσα δάκρυα κύλησαν και κρύφτηκαν πίσω από χαμόγελα; Πόσα μερόνυχτα φάνταζαν δίχως τελειωμό; Πόσα «σ’ αγαπώ» τα παρέσυρε το θαλασσινό αεράκι; Πόσες αγκαλιές περίμεναν με προσμονή τον προορισμό τους; Πόσες ανάσες βάρυναν από τον πόθο; Πόσα γράμματα δεν στάλθηκαν ποτέ για να μην διαταράξουν ζωές; Πόσα εισιτήρια ακυρώθηκαν για να μην «καταπιέσουν» κανέναν; Πόσες αναμνήσεις ξεπρόβαλλαν σαν φαντάσματα κι εφιάλτες;
Πόσα σενάρια κι εικασίες πέρασαν από το μυαλό;
Στη ζωή δεν χωράνε απωθημένα… Να δίνεις την ευκαιρία σου, να ρισκάρεις, να παίρνεις αεροπλάνα, τρένα και καράβια και να διεκδικείς τον άνθρωπο που σου λείπει αφόρητα. Να πηγαίνεις για μια σφιχτή αγκαλιά, ένα παθιασμένο φιλί και να φεύγεις. Να δίνεις την ελευθερία που έχει ανάγκη ο άλλος και μην τον εξαναγκάσεις ποτέ για τίποτα… Ο καθένας μας πράττει για να έχει καθαρή συνείδηση… Τι κάνει ο άλλος είναι δική του υπόθεση.
Και να μην ξεχνάς ποτέ…
Η απόσταση φουντώνει την σπίθα, απογειώνει το συναίσθημα αλλά ταυτόχρονα ισοπεδώνει και φοβίζει… Αν αγαπάς πολύ, δυνατά και βαθιά, καμία απόσταση δεν θα σε τρομάξει… Αν δυο άνθρωποι είναι γραφτό να είναι μαζί, θα είναι κι ας βρίσκεται ο ένας στην ανατολή κι ο άλλος στη δύση…
Κι οι στίχοι από τον «Μικρό Ναυτίλο» του Οδυσσέα Ελύτη είναι το εισιτήριο για το ταξίδι της αγάπης: «Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι»».
