Ένα άρθρο “προβληματισμού & σκέψης”
Δεν το θέλω εδώ, με βρομίζει, θα με κολλήσει , γαβγίζει, ποιος το μάζεψε εδώ στην ξέφραγη αυλή μου, να φύγει . Κυρία μου εάν θέλετε να το ταΐζετε ,να πάτε πιο κάτω, στο λαγκάδι, στην ρεματιά, να πάτε στον αγύριστο εσείς και τα αδέσποτα.”
Αδέσποτα από πού και έως πού?
Αυτό δεν ήταν το σκυλί της “Φωφώς , του Τάκη , του Μάκη, του Σάκη” που αποφάσισε ότι πια δεν το χρειάζεται?
Όλοι το ξέρουν στο χωριό. Τριακόσια άτομα όλοι-όλοι καθένας ξέρει ακόμα και τα κουτάλια του καθενός. Κανείς δεν λέει ότι είναι το σκυλί , ότι τώρα που δεν το θέλει το διώχνει , δεν το ταΐζει και αυτό εκεί επιμένει .
Επιμένει γιατί ξέρει ότι οι άνθρωποι στα χωριά πάντα είχαν ένα σύντροφο στα πόδια τους , ένα ζωντανό για παρέα, για φύλακα άγγελο .Οι άνθρωποι σε αυτό το χωριό που είναι σε λόφο ολόφωτο από τον ήλιο και πνιγμένο μέσα στις ελιές και στις πρασινάδες δεν θέλουν την φύση θέλουν να ζουν έξω από αυτή και να της παίρνουν ανεπίστροφα ότι αυτή τους χαρίζει για την επιβίωση τους.
Να φύγει λοιπόν το σκυλί μαγαρίζει και ακόμα ,τι πρωτότυπο ,κάνει κουτάβια. Να φύγει και αυτή , η άλλη , που το ταΐζει και άκουσον-άκουσον θέλει να το στειρώσει.
Είναι τρελή ταΐζει τα σκυλιά και δεν ταΐζει τους ανθρώπους…Θέλει να στειρώσει την σκύλα. Μα είναι στην φύση της να ζευγαρώσει . Και τα κουτάβια? Ας είναι καλά ο κάδος ,το λαγκάδι. Με τι κάθετε και ασχολείται η καημένη.
Δεν θέλουμε σκυλιά στο χωριό εμβολιασμένα στειρωμένα ταϊσμένα δεν το καταλαβαίνει. Θέλουμε οι κότες μας να κοτσιλάνε όπου βρούνε, να είναι αλανιάρες . Οι προβατίνες και οι κατσίκες να τρώνε αδέσποτες στα χωράφια του καθενός ότι βρουν . Αυτές να είναι αδέσποτες.
Κρίμα που δεν έχουμε μάθει να σφάζουμε και να τρώμε τα σκυλιά. Έτσι θα τα φροντίζαμε!!!!!
Θέλουμε να τα ντουφεκίζουμε τα σκυλιά όταν πεινασμένα ψάχνοντας για τροφή κυνηγάνε τις κότες ,θέλουμε να τα κρεμάμε στα δέντρα να τα βλέπουν τα αλλά προς παραδειγματισμό θέλουμε να ρίχνουμε φόλες να ψοφάνε
αλλά δεν θέλουμε να τα στειρώσουμε είναι στην φύση τους.
