Της Βιβής Αθανασοπούλου
Η ζωή μας χωρίς τους φίλους μας θα ήταν καλοκαίρι χωρίς ηλιοβασίλεμα, γλυκό του κουταλιού χωρίς σιρόπι, νύχτα χωρίς φεγγάρι… Πόσο πολύτιμο να μοιράζεσαι την καθημερινότητά σου με ανθρώπους που αρχικά σου είναι άγνωστοι και στη συνέχεια γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της καρδιάς και της ψυχής σου.
Τους φίλους τους διαλέγουμε
Κάθε φίλος κατέχει εξέχουσα θέση για διαφορετικούς και ποικίλους λόγους. Άλλους τους αγαπάμε για την αμέριστη κατανόησή τους, άλλους για τη δύναμή τους να μας ξυπνούν από την «χειμερία νάρκη», άλλους για το κέφι και την λαχτάρα τους ζωή, άλλους για την αποφασιστικότητά τους και τις σοφές συμβουλές τους. Άλλους τους θαυμάζουμε για την παιδεία τους και είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτούς, άλλους για την υπέρτατη δύναμη της σιωπής τους κι άλλους για την αφοσίωσή τους. Άλλους γιατί ονειρευόμαστε μαζί τους, άλλους γιατί μας δίνουν δύναμη όταν νιώθουμε ότι έχουμε στερέψει, άλλους γιατί μας βοηθούν να τακτοποιήσουμε τις σκέψεις μας και να μας δίνουν αφορμές για να βρούμε λόγους να χαμογελάμε.
Για όποιον λόγο κι αν αγαπάς τον καθένα, να τον αγαπάς αληθινά και με ανιδιοτέλεια. Να δίνεις χώρο και χρόνο στον άλλον, ακόμα κι αν μένει δίπλα σου ή σε άλλη ήπειρο, να μην χάνεσαι όταν ερωτεύεσαι, να μην θυμώνεις για ανούσιους λόγους, να μην κρίνεις στις δύσκολες στιγμές, να είσαι απόλυτα ειλικρινής, να εκτιμάς ακόμα και τα πιο μικρά, γιατί αυτά ενέχουν το πραγματικό νόημα της ζωής.
Για όλα εκείνα τα γέλια, τις ατέρμονες συζητήσεις, τους μαραθώνιους καφέδες, τα ονειροπόλα σχέδια, τον θαυμασμό, τον σεβασμό και την εκτίμηση, τις αγκαλιές με τα κλαμένα μάτια, τα τηλεφωνήματα τα ξημερώματα, τα ξενύχτια δίχως σκοπό, την ενθάρρυνση, την εμπιστοσύνη, την εχεμύθεια και την αλληλεγγύη… για όλα αυτά κι άλλα τόσα, να αγαπάμε τους φίλους μας και να χαιρόμαστε με την χαρά τους. Η φιλία κι η αγάπη είναι η πιο σημαντική επένδυση στη ζωή. Όπως έλεγε κι ο Αριστοτέλης η φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα…
