Γράφει η Σοφία Καυκοπούλου
Στα παρακάτω ποιήματα η καρναβαλική διάθεση άλλοτε είναι εμφανής και πομπώδης και άλλοτε κρύβει απογοήτευση και νοσταλγία… Το κοινό σημείο είναι οι Πατρινοί δημιουργοί, τις εμπνεύσεις των οποίων σας παρουσιάζω.
Καλή ανάγνωση
Ο ΦΟΒΟΣ
Ζαρωμένος φαίνεται ο καιρός
πίνακες που ξέμειναν
σε άσπρους τοίχους,
μηνύματα ανορθόγραφα.
Το δέντρο σύγκορμο ριγά
και δεν υπάρχει ίχνος του ανέμου.
Βέλη και δόρατα τα πρωινά μας
όλο και κάποιους πετυχαίνουν.
Παράνομα ζούμε,
λάθρα βαδίζουμε
στις ώρες στις μέρες
φορώντας μάσκες προσωπεία,
μήπως και μας αναγνωρίσει κάποια στιγμή
ο καταδότης φόβος.
Είναι ο τρόμος της ψυχής μου
δοσμένος σε παραλλαγές.
Σωτήρης Νικολακόπουλος
Η ΜΑΣΚΑΡΑΤΑ
Στον Πατρών το καρναβάλι
στην πλατεία τη μεγάλη
ήρθαν έξι παλικάρια
της Βουλής μας τα καμάρια.
Γκρουπ με κέφι και χαρά,
μασκαράδες με ουρά.
Αρχηγός στην μασκαράτα
ο «Ψηλέας» με γραβάτα.
Μπλε καπέλο κάου – μπόυ
από αρλεκίνων σόι.
Δίπλα του υπαρχηγός
ο «Ταχυδακτυλουργός».
Τραπουλόχαρτα πεντ’ έξι
το ταλέντο του Αλέξη.
Του τραβάς Βαλέ – σπαθί,
Ντάμα – κούπα θα βρεθεί.
Τρίτη έρχετ’ η τσαχπίνα
το Φωφί με κρινολίνα.
«Κολομπίνα» με δαντέλλες
και με πράσινες κορδέλες.
Το «ΠΑΣΟΚ» δεν της κολλά
και τ’ αλλάζει για καλά.
Πίσω της «Μπαμπούσκα» φτάνει
με σφυρί και με δρεπάνι,
κατακόκκινη περούκα
ο Δημήτρης με ντουντούκα,
ROLEX προλεταρικό και γοβάκι ιταλικό.
Πλάι φωνασκών εντόνως,
ο Κυριάκος «Ταχυδρόμος».
Φέρνει επιστολές Αγίων
κι αλοιφές για το λοφίον.
Παπατζής κατά αυτάς°
«δώ παπάς – εκεί παπάς».
Τελευταία κι ‘ιδρωμένη
«κόρη εγκαταλελειμμένη»
κι ατυχήσασα γυνή,
τρέχει ο Γιάνης μ’ ένα νι.
Γύρω-γύρω έχουν κάτσει
της Αθήνας οι Παλιάτσοι.
Στις Απόκρηας το Βήμα
κι αρχινάν την παντομίμα.
Κάτω χειροκροτητές,
οι Φιγούρες οι γνωστές:
Χατζηαβάτης, Χανουμάκια,
Καραμούζες, παλαμάκια,
Κολοτούμπες, τσιφτετέλι,
να τρελλαίνεσαι στα γέλια.
«Μάνες» για την αρπαχτή,
όλοι μέσα στη Γιορτή.
Ο Τελάλης προσπερνά
και το γλέντι ξεκινά.
Σκούζει ο ένας – βρίζει ο άλλος°
σαματάς πολύ μεγάλος.
Βγάζει ο τρίτος μια κορώνα,
τσιτσιρίζει η Πριμαντόνα.
Τέτοια φάρσα δηλαδή,
δεν την έχεις ξαναδεί.
Μπρος μαλώνουν με γινάτι,
πίσω κλείνουνε το μάτι.
Βέρα θεατρίνοι πρώτοι,
αγκαλιά στο φαγοπότι.
Με γραβάτα ή χωρίς,
σοκολάτες ν’ απορείς.
Κάτω φώναζ’ η παρλάτα:
«Και για μας μια σοκολάτα!!»
ΜΑ τους λεν χωρίς αστεία:
«Είναι ώρα για νηστεία!
Φτάνει Καθαρή Δευτέρα,
με κοπανιστό αέρα»
Άντε στ’ άλλο Καρναβάλι
να τους ξαναδούμε πάλι.
Ο Αχαϊκός
(αα ΔΧΤ)
[το αποκριάτικο έθιμο, μας επιτρέπει να διατηρήσουμε τη «μάσκα» του ποιητή, εφόσον ο ίδιος το επιθυμεί]ΑΠΟΚΡΙΕΣ 1987
Εκλιπαρώντας την βροχή στις πεταλούδες της γιορτής μην πέσει και τα φτερά του ξέφρενου προγράμματος μου λιώσει…
Θα μαζέψω τα κομμάτια του προσώπου μου για λίγο,
θα ξεσκίσω τις μάσκες του.
Μελαγχολία, δόλος, πίκρα, μοναξιά, θα πάρουν μιας ψευδαίσθησης ιδανικού την όψη.
Ξενύχτια, φώτα , ράμπες και ποτά θα δώσουν με μια άλλη γεύση στης τρύπιας ηδονής την πέψη.
Τα μυστικά μου πάθη θα ρημάξουνε ξανά:
γούστα, πιστεύω, τρόπους, «φαγητά» μες στην διπλή υποκρισία,
εκφραστικά με πράξεις, λόγια, κινήσεις και ψευτιά.
Θα με τυλίγουνε με χάρη οι σερπαντίνες,
οι σοκολάτες της δραχμής θα με ντοπάρουν,
τα ξύλινα παιδάκια μιας αργίας παραμυθένιας…
θέση στων δρόμων θα κρατούν τη μέση
…πουλώντας θεωρίες και μυστικά της ηλικίας τους,
να ξεπεράσουν (μήπως) την πείνα απ’ τα ματάκια.…
στίγμα εξαθλίωσης, που βλέπουνε μπροστά γονατιστά στην αδικία της φθοράς τους
και μην αφεθούνε μεθυσμένα σε «στοργες» ύπουλες.
Γυναίκες στα μαύρα της ζωής τους τυλιγμένες.
Θα ‘χουν το πρόσωπο τους καλυμμένο σιωπηλά με ανοχή
σε βλέμματα ξένα ή γνωστά αφημενες σε χέρια «διψασμένα αρπακτικά».
Άντρες στης στέρησης τον κάποιο ρόλο
θα τρενάρουν τα άρματα της άσημης παράστασης και ΠΑΡΑΣΗΜΑ θα γυαλίζουν κρεμασμένα στα διεφθαρμένα σκέλια τους, τα μπερδεμένα.
Ξένα κοσμήματα οι κλέφτες θα πλασάρουν με ρόπαλα του ύπνου στους χαφιέδες της ημέρας.
Απόκριες… το τέρας που επενδύει θα ‘ναι του είδους τούτου τις γύμνιες και τα λάφυρα. Κλειστά παράθυρα και κείνη την μέρα ο λάγνος έρωτας ντροπιασμένος θα κρατά,
Αγάπη νυσταγμένη στα σκοτάδια της καρδιάς μας τα κλειστά πηγάδια θα θρηνεί.
Το κορμί της ειρήνης έγχρωμο στολίδι στου καρνάβαλου τις ράγες θα ξεψυχάει.
Ο γλυκός ξάστερος περγαμηνος στίχος των πατέρων
Παραποιημένος στις ράχες της παρακμής
Θα «αλληγορείται». Πέρα από τα νέφη οι χαρταετοί θα προσκυνούν καθάριους ουρανούς χαρούμενοι και δειλοί για επιστροφή .
Μια πρώιμη παρουσία ανταριασμένων παραισθήσεων που θα κάνει τα προβλήματα να κοπάσουν για λιγο, στην επιφάνεια του στέρφου κόσμου μας.
Σίγουρα δεν είναι αυτό που νιώθουμε στην αυταπάτη μας
κι’ ας είμαστε υπερήφανοι για τον άθλο μας.
Τι κρίμα αλήθεια, η άλλη μέρα σαν ερθει θ’ αποκαλύψει παλι ο,τι κρύψαμε μ’ επιμέλεια.
Οι ξενοι μας στις δικές τους ερημιες θα επιστρέψουν, τα «δαχτυλα» μας, πηλό της ανοιξης με λουλούδια απολιθωμένα αστέρια του ηλεκτρισμού και κομφετί χαμένης ελπίδας θα…
συλλέγουν κι’ εναποθέτοντας τα στον ντορβά της πίκρας των τυφλών ενστίκτων της συντήρησής μας,
θα μας θρεψουν αναζωπυρώνοντας την πρέπουσα ματαιότητά, αλλαξοχρονιζοντας απ’ την αρχη τα σχέδιά μας.
Και ξαναφέρνοντας την συλλογή των «πονοποιων» εργαλείων,
χωρίς βεβαια να ξεχνούν τους πόθους σαδομαζοχισμού της καθημερινότητας.
Αν γράψω κι’ αλλα θ’ αλλοτριώσω το θέμα.
Μας απ’ την ξεχωριστή μερα εκείνη προς την κατεύθυνση της αρπάγης του στο σήμερα που… κι’ αλλού μας ψέλνω.
Χαίρετε!!!
Χρήστος Γεωργακόπουλος
ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΕΥΘΥΜΟΒΑΤΕΙ
Του Γενάρη η αλκυονίδα νύχτα
-μέρες τώρα-
με προσκάλεσε στης Πάτρας μου τους ρυθμούς!
Φλεβαροκρατεί η σκέψη μου,
ανοιξόμορφες δόξες προσδοκά
η καρδιά μου!
Σαν κατεβαίνω στης άνω πόλης
τους δρόμους
παιδάκι ξαναγίνομαι, στου Μάρτη τα χρώματα
ντύνομαι!
Τα Ψηλα ‘ λώνια το μάτι κλείνουν πονηρά
στον θεόμορφο έρωτα της πλατείας Γεωργίουׄ
στην Γερμανού φιλιούνται οι άνθρωποι!
Το πανηγύρι στη Γούναρη ευθυμοβατεί
τα όνειρά μας!
Πολύηχες αγάπες τον χορό ανοίγουν
χαριτόγλωσσα μας μιλούν!
Η Κορίνθου κι η Μαιζώνος
συνυποσχετικό αγάπης καταθέτουνׄ
σερβιρισμένο σε σκεύος αργυρό
το δικό μας συναίσθημα!
Διατακτική τούτου του πανηγυριού
η χαρά κι ο σουρεαλισμόςׄ
ανάγκη να ξεχάσουμε τη γυμνή αλήθειαׄ
η ουτοπία γίνεται πραγματικότητα!
Καρναβάλι της πατρίδας μου,
έθιμο του λαού της
ιστοριοθρεμμένο!
Καρναβάλι της πατρίδας μου,
κομμάτι του τόπου μας,
λαϊκά μας κυτταρογεννάς!
Πατρινό Καρναβάλι,
αριστοκράτισσα μάνα,
πατρινόμορφη καλημέρα,
ανθογυάλινηׄ
πατρινόξανθο μεσημέρι,
ελπιδόμορφοׄ
νυχτοκόκκινη ομορφιά,
κοινόλεκτη αγάπη!
Σμίξιμο των ανθρώπων,
Των καρδιών μας ξανάνιωμαׄ
πεμπτουσία θαλασσόμορφη,
το γαϊτανάκι υψώνεις γοητευτικά!
Ευθυμοβατεί η ψυχή μου,
κρεμεζύ τα κρόσσια της,
της Πάτρας του δρόμους οργώνουν!
Αντιπελάργωση αγάπης, να
ο… σοκολατοπόλεμος από ψηλά!
Βασίλης Καυκόπουλος
