Άρθρο του Απόστολου Γεωργόπουλου
Τοπική Αυτοδιοίκηση Ώρα Μηδέν !!! Στο μέσον της θητείας των αιρετών όλων των βαθμών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και με τις πρώτες συζητήσεις να έχουν ξεκινήσει δειλά δειλά ανά την επικράτεια , κρίνεται πλέον πιο επιτακτικό από ποτέ να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση σε πραγματική βάση για το μέλλον της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στη χώρα.
Όσο οι εκάστοτε κυβερνήσεις προσπαθούν να φέρουν στα μέτρα τους την Τοπική Αυτοδιοίκηση ανακοινώνοντας διαλόγους για αλλαγές στο εκλογικό σύστημα , λες κι αυτό είναι το μείζον θέμα, οι σοβαροί και κυρίως οι νέοι άνθρωποι θα πρέπει να αναλογιστούν εάν υπάρχουν οι δυνάμεις στις τοπικές κοινωνίες που θα την απεγκλωβίσουν από πρακτικές και συνήθειες του παρελθόντος που ζουν και βασιλεύουν μέχρι σήμερα.
Η Πολιτική Πρακτική
Η σημερινή πολιτική ¨πρακτική¨ υπαγορεύει συχνές εμφανίσεις σε μνημόσυνα και κηδείες καθ΄ολη τη διάρκεια του έτους, ομαδικές εμφανίσεις σε πανηγύρια την καλοκαιρινή περίοδο, συχνές φωτογραφήσεις με «υψηλά ιστάμενους» στην χώρα και γενικότερα έναν ορυμαγδό δηλώσεων με επανάληψη του μότο « κατόπιν ενεργειών μου/μας».
Φημολογείται οτι η αείμνηστη Μελίνα , εν μέσω των απαρίθμητων ταξιδιών της ως Υπουργός Πολιτισμού , επεσκέφτη τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κων/νο Καραμανλή και τον ρώτησε πως του φαινόταν η μέχρι τούδε πορεία της στο υπουργείο . Ο Καραμανλής, σύμφωνα με το λαϊκό μύθο, φέρεται οτι της απάντησε : «..αγαπητή μου, τα υπουργεία διοικούνται με το κεφάλι , όχι με τα πόδια…»
Όπου υπουργείο, ισχύει και για Δημαρχείο, Περιφέρεια, Τοπικό Συμβούλιο.
Δυστυχώς δε φταίει απόλυτα ο εκάστοτε άρχων , γι’ αυτή τη συμπεριφορά . Του το επιβάλει και η άποψη των περισσοτέρων εκ των συμπολιτών μας , ότι έτσι είναι οι σωστοί πολιτικοί. Έτσι φέρονται , γι αυτό και βλέπουμε κατά καιρούς ανθρώπους με αναντίρρητα επικοινωνιακά χαρίσματα ικανά να τους χαρίζουν πρωταγωνιστικούς ρόλους σε talent show να αναλαμβάνουν θέσεις διοίκησης και ευθύνης, με τα αποτελέσματα εκ των υστέρων να είναι το λιγότερο απογοητευτικά αν όχι εγκληματικά.
Η κακή αντίληψη του ρόλου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση ξεκινά, από τον μικρότερο βαθμό της που είναι τα Τοπικά Συμβούλια. Επτά με δέκα υποψήφιοι κατά μέσο όρο εκτίθενται στην κρίση των εκλογέων και είναι γνωστό εκ των προτέρων ότι ένας εκλέγεται πρόεδρος. Το «μυστήριο» εμφανίζεται μετεκλογικά , όταν 9 στους 10 εξαφανίζονται. Λήγει άραγε το ενδιαφέρον τους αν δεν εκλεγούν ; Ακόμα και τα μέλη που εκλέγονται στα 3/μελή και 5/μελή συμβούλια είτε αδιαφορούν, είτε απαξιώνονται.
Μία είναι η λέξη που κυριαρχεί μετεκλογικά και για τα επόμενα 5 χρόνια στις τοπικές κοινωνίες.
Ο Πρόεδρος.
Βρέχει; Φταίει ο πρόεδρος. Πλημμυρίσαμε; Φταίει ο πρόεδρος. Έπεσε άσφαλτος; Μπράβο Πρόεδρε. Στρώθηκαν χαλικόδρομοι; Γειά σου Μάγκα Πρόεδρε.
Δεν είναι τυχαία αυτή η προσωπολατρεία των Ελλήνων. Ανέκαθεν αποζητούσαμε ως λαός τον έναν, τον εκλεκτό, τον ηγέτη. Όπως όλοι οι λαοί του κόσμου άλλωστε. Με μια διαφορά, οι άλλοι τον αποζητούσαν προκειμένου να τους οδηγήσει προς το μέλλον. Εμείς , αφενός για να του υποδεικνύουμε τι πρέπει να κάνει, αφετέρου για να έχουμε την ικανοποίηση να τον γκρεμίσουμε τη στιγμή που θα κρίνουμε.
Εάν ρωτήσει κάποιος όλους τους αιρετούς, ανεξαρτήτως βαθμού θα πάρουν την ίδια απάντηση για το τίς πταίει για την κακή λειτουργία δήμων και περιφερειών. Το Κράτος. Η κεντρική διοίκηση η οποία ναι μεν παραχώρησε αρμοδιότητες και εξουσίες πολύ παραπάνω από τις συνηθισμένες για τα ελληνικά χρονικά αλλά δεν φρόντισε να εξασφαλίσει τους απαιτούμενους πόρους για να μπορέσουν να ανταποκριθούν οι δήμοι και οι περιφέρειες σε αυτές τις εξουσίες.
Και σε μεγάλο βαθμό έχουν δίκιο γι αυτό.
Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι πως αυτοί ανταποκρίθηκαν . Ποιες είναι οι ιδέες, οι ενέργειες που κατέθεσαν ή έκαναν προκειμένου να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα που τους επεβλήθησαν. Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των αρμοδίων το μόνο που έκανε ήταν να πυκνώσει τις εμφανίσεις του σε προθαλάμους Υπουργείων, «ζητιανεύοντας» λίγα παραπάνω ψίχουλα από τα καθορισμένα από την τρόικα .
Καμία φαντασία, καμία δημιουργία, καμία φρέσκια οπτική. Δεκάδες ευρωπαϊκά προγράμματα στοιβάζονται σε γραφεία και προθαλάμους απλά επειδή δεν υπάρχουν οι αρμόδιοι για να τα «τρέξουν». Και , όπου αρμόδιοι, όχι κάποιος γραμματέας ή ειδικός σύμβουλος , αποτυχών 9 στις 10 φορές να εκλεγεί με την εκάστοτε πλειοψηφία.
Αλλά, νέα παιδιά εξοικειωμένα με το εύρος των δυνατοτήτων του διαδικτύου και των διαδικασιών που η Ευρώπη απαιτεί.
Δυστυχώς, όσο η «πρόοδος» στις τοπικές κοινωνίες θα είναι η ασφαλτόστρωση και η επιτυχία της ετήσιας καλοκαιρινής εκδήλωσης , δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι στη χώρα. Από τις γειτονιές, από τα χωριά και τις πόλεις θα ξεκινήσει η αλλαγή που εκ βάθρων χρειάζεται ο τόπος.
Δε θα ξεκινήσει ούτε μέσα από τη Βουλή ούτε μετά από κάποια Υπουργική απόφαση . Από την ατομική συνείδηση του καθήκοντος θα ξεκινήσει και δεν υπάρχει μεγαλύτερο πεδίο δράσης από το χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης , από οποιοδήποτε πόστο και αν είναι αυτό.
Και είναι αυτή ακριβώς η έννοια του καθήκοντος που θα δώσει την απάντηση στο συμπολίτη, συγχωριανό, φίλο ή συγγενή στην ερώτηση : «..επειδή πότισα μερικά δέντρα μου έκοψες το νερό ; ..» ή «..γιατί δε μου άνοιξες το δρόμο για το χωράφι πρώτα σε μένα που είμαι φίλος και ψηφοφόρος και μετά στον άλλον…»
Οι διαπιστώσεις και οι κρίσεις είναι το πρώτο στάδιο όλων των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών.
Υπάρχει όμως και μια συνέχεια σε αυτά . Προτείνω και οραματίζομαι. Χωρίς όραμα δεν μπορεί να υπάρχει ουσιαστική πρόοδος ενός τόπου. Χωρίς προτάσεις όμως το όραμα μετατρέπεται σε φαντασία. Ειλικρινής διάλογος, σοβαρές προτάσεις, σοβαροί άνθρωποι και πάνω απ όλα αίσθηση καθήκοντος και ευθύνης.
Αυτά πρέπει να είναι τα μικρά χαρακτηριστικά που θα μας επιτρέψουν να διαλέξουμε στις επόμενες Αυτοδιοικητικές Εκλογές σε όλη την Ελλάδα τους ανθρώπους που μπορούν να βάλουν ένα μικρό λιθαράκι στην αναδημιουργία του τόπου.
Χωρίς όμως να τα περιμένουμε όλα από αυτούς. Έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης στη αναδημιουργία αυτή. Και εκτός από ευθύνης και δράσης.
