Η Δυτική Αχαΐα έζησε την δική της 11η Σεπτεμβρίου. Έτσι περιγράφει ο Δημήτρης Ηλιόπουλος τα όσα έζησε από κοντά στα μέτωπα των Πυρκαγιών της Δυτικής Αχαΐας. Αν και σε άδεια , κλήθηκε να συνδράμει στη μάχη κατά της πύρινης λαίλαπας. Ήταν ο οδηγός του λεοφωρείου του Δήμου που μετέφερε άτομα στο διπλανό χωρίο κατά την εκκένωση του χωριού της Αρλας.
Ένα άρθρο από καρδίας
Πολλοί οι Κριτικοί… Περισσότεροι Ειδικοί… Και ακόμη περισσότεροι Αναλυτές… Μα την ώρα της καταστροφής δεν είδα κανέναν τους ΕΚΕΙ… Είδα μόνο… Γυναικόπαιδα να κλαίνε… Ηλικιωμένους να μην μπορούν να κρατήσουν τα δάκρυα τούς…. και να κλαίνε γοερά. Ανθρώπους που καταστρεφόταν ο ιδρώτας πολλών χρόνων να προσπαθήσουν να βοηθήσουν… Με ότι είχαν… (φρέζες- βυτία- σκούπες – λάστιχα – ψεκαστήρες – φαράσια , μέχρι ακόμη και δοχεία για λάδι)… Είδα Ηλικιωμένους με προβλήματα υγείας να σε κοιτάνε σαν τον Σωτήρα τους…. μόνο και μόνο γιατί τους έπιασες το χέρι και τους έδωσες ένα μπουκάλι νερό…. Ή γιατί τους κράτησες λίγο την μάσκα οξυγόνου να αναπνεύσουν.
Είδα πυροσβέστες να αψηφούν τον κίνδυνο και να μπαίνουν κυριολεκτικά στην φωτιά για να σώσουν ότι μπορούν… Είδα τραυματισμένο στο πόδι εθελοντή πυροσβέστη να τον παρακαλεί το ΕΚΑΒ για την μεταφορά του στο Κέντρο Υγείας και να τους λέει : “τι λέτε ρε…. η νύχτα ειναι μεγάλη” … Τώρα θα πείτε… “και τι έκανες εσύ ρε μεγάλε “… Την Προσευχή μου έκανα … να μην ζήσει κάνεις ποτέ πάλι τέτοιες στιγμές..
Γιατί όπως μου είπε και μια πολύ καλή φίλη :
