Οι Αμερικανοί αρκετά γρήγορα…
…χωρίς να γνωρίζουμε αν έχουν στα χέρια τους τα επαρκή στοιχεία(δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά), αποφάσισαν ότι αυτή η επίθεση έγινε από το καθεστώς του Άσαντ και απάντησαν με τον τον γνωστό τρόπο της πυραυλικής επίθεσης εναντίον στρατιωτικών εγκαταστάσεων.
Οι λόγοι της απόφασης Τραμπ δεν είναι απολύτως ορατοί στην παρούσα φάση αλλά μπορούν να εκτιμηθούν ως ακολούθως:
Ο πρώτος λόγος είναι ότι οι ΗΠΑ φαίνεται να επιθυμούν να στείλουν ένα μήνυμα στο Ιράν, τη Ρωσία και τον Άσαντ, ότι δεν μπορούν να κάνουν ότι θέλουν μέσα στη Συρία καθώς υπάρχουν και άλλα συμφέροντα και άλλες δυνάμεις οι οποίες εμπλέκονται.
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την διάθεση των Αμερικανών να μην επιτρέψουν στο καθεστώς του Άσαντ, τη Ρωσία και το Ιράν να κεφαλαιοποιήσουν αυτή την στρατιωτική τους νίκη.
Ο τρίτος λόγος είναι ότι ο Τραμπ με την επίθεση αυτή δείχνει μια ηγετική εκδοχή της προσωπικότητάς του. Πλέον λαμβάνει μια απόφαση που τον καθιστά ηγέτη.
Δείχνει έτσι και μια αποστασιοποίηση του ιδίου, από τη Ρωσία, η οποία μέχρι σήμερα του έχει χρεωθεί.
Η κίνησή του είναι τέλος μια προσπάθεια μερικής αναστήλωσης της εικόνας του και του ηγετικού του προφίλ καθώς το πρώτο διάστημα της προεδρίας του ήταν πολύ δύσκολο.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι και η ΕΕ σύσσωμη στήριξε την κίνηση του Τραμπ και ο αραβικός κόσμος και βέβαια το Ισραήλ, όπως ήταν αναμενόμενο.
Σημαντική επίσης είναι η επιλογή της στιγμής. Η επίθεση γίνεται κατά την διάρκεια της συνάντησης του Αμερικανού προέδρου με τον ομόλογό του της Κίνας και ερμηνεύεται ως μήνυμα πρωτευόντως για την Β.Κορεα.
Εδώ τώρα υπάρχει ένα ερώτημα. Κατά πόσον ο Τραμπ επηρεάζεται από συμφέροντα που είναι κοντά στο Ισραήλ και κατά πόσον το Ισραήλ έχει αποφασίσει να ενεργοποιηθεί στο ζήτημα της σύρραξης στη Συρία.
Μέχρι τώρα το Ισραήλ είχε κρατήσει μια αρκετά διακριτική στάση με κάποιες μικρές εξαιρέσεις. Ίσως αυτή η κίνηση που έγινε από τον Τραμπ να έχει, όχι απαραίτητα ισραηλινό δάκτυλο, αλλά κάποια σχέση με το Ισραήλ που είναι ο στενότερος σύμμαχος των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Άρα μπορεί η επίθεση αυτή μπορεί να δείχνει μια τάση ενεργοποίησης του Ισραήλ σε σχέση με την κατάσταση στη Συρία.
Τούτων δοθέντων η Ρωσία αυτή τη στιγμή έχει ένα αντικειμενικό πρόβλημα. Δεν μπορεί, επί του παρόντος, να αποδείξει ότι η επίθεση με τα χημικά ήταν προϊόν προβοκάτσιας. Έτσι, φαίνεται στα μάτια της διεθνούς κοινότητας ως μια χώρα που υποστηρίζει έναν απάνθρωπο ηγέτη, ο οποίος διέπραξε μια ειδεχθή πράξη. Στο βαθμό που η Ρωσία ή το καθεστώς Άσαντ δεν θα μπορέσουν να βρουν στοιχεία για να αποδείξουν ότι η επίθεση ήταν μια πολύ καλά στημένη και αποτελεσματική προβοκάτσια, η Ρωσία θα έχει πρόβλημα νομιμοποίησης, μεταξύ άλλων και ηθικής. Γιατί η Ρωσία μέχρι σήμερα στήριζε το καθεστώς Άσαντ στη λογική ότι είναι η επίσημα αναγνωρισμένη κυβέρνηση και πως η επέμβαση τρίτων χωρών είναι μια προσπάθεια εμπλοκής στο εσωτερικό μιας κυρίαρχης χώρας.
Από την άλλη βέβαια και οι Αμερικανοί έχουν ένα αντικειμενικό πρόβλημα. Δεν είναι εύκολο να εμβαθύνουν την στρατιωτική τους εμπλοκή στη Συρία, λόγω παρέλευσης ικανού χρόνου και μάλιστα από τη στιγμή που υπάρχει μια τόσο διευρυμένη και παγιωμένη ρωσική παρουσία.
Το κρίσιμο σημείο λοιπόν που απασχολεί τώρα, είναι τι θα συμβεί πλέον στο εσωτερικό μέτωπο της Συρίας και την ευρύτερη περιοχή.
Η μόνη αλλαγή που μπορεί να δούμε είναι αναθεώρηση η μη της στάσης της Αμερικής απέναντι στον Άσαντ. Δηλαδή στο κατά πόσον ο Άσαντ αποτελεί σταθεροποιητικό παράγοντα, κάτι το οποίο είχαν κατά κάποιον τρόπο αποδεχτεί τους τελευταίους μήνες ή τελικά είναι ο ίδιος η αιτία της αποσταθεροποίησης, ειδικά μετά την επίθεση με τα χημικά, παρ’ ότι κατά τη γνώμη μου για τους Αμερικανούς παραμένει προτεραιότητα η εκδίωξη του Χαλιφάτου.
Αν λοιπόν αποφασιστεί να πολλαπλασιαστεί και διευρυνθεί η αμερικανική παρεμβατικότητα και επεμβατικότητα στη Συρία κάτι το οποίο, ωστόσο, δεν διαφαίνεται, αυτό εκ των πραγμάτων θα ενισχύσει το ρόλο της Τουρκίας.
Θα δούμε λοιπόν τότε και τι θα γίνει με τους Κούρδους, που είναι ο πλέον πιστός σύμμαχος των Αμερικανών στη Συρία, αλλά δεν νομίζω ότι θα ήθελαν να εμπλακούν σε αυτή τη διελκυστίνδα.
Σε μια τέτοια περίπτωση επίσης αναμένεται να δούμε και χρήση λειτουργικών επιχειρησιακά περιοχών της Ελλάδας, όπως είναι η Σούδα, κάτι που ενισχύει και την Ελληνική θέση.
Συμπερασματικά λοιπόν νομίζω ότι η εξωτερική πολιτική της διοίκησης Τραμπ είναι ακόμη υπό διαμόρφωση καί σιγά σιγά τώρα ξετυλίγεται και από την Ελληνική πλευρά απαιτείται παρακολούθηση, ανάλυση, εγρήγορση και διορατικότητα γιατί η χώρα έχει ανάγκη από ισχυρές και αποτελεσματικές συμμαχίες!
