Με αφορμή τους δυσβάσταχτους φόρους που καλούνται να πληρώνουν για έκτη συνεχόμενη χρονικά οι Έλληνες φορολογούμενοι….
ο Αχαιός δικηγόρος και καθηγητής της Εγκληματολογίας -που είχε προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά των χαρατσιών – Άγγελος Τσιγκρής έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Στην Ελλάδα δεν έμεινε τίποτα χωρίς να φορολογηθεί: Εισφορά αλληλεγγύης, τέλος επιτηδεύματος, ΕΝΦΙΑ, φορολογικά αγροτών και αγροτεμαχίων, φορολογία εισοδείματος, αύξηση της φορολογίας στα βασικά είδη κατανάλωσης, τα καύσιμα, στον καφέ, στα τσιγάρα, στη θέρμανση, στα τέλη κυκλοφορίας, με λίγα λόγια στα πάντα.
Όμως, η πολιτική αυτή είναι αδιέξοδη γιατί διαλύει και προκαλεί ςυντριπτικά κατάγματα στον κοιννικό ιςτο, αλλά και στην Ινδία τη λειτουργία της οικονομίας. Η αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης οδηγεί σε αύξηση της φοροδιαφυγής και της μη συμμόρφωσης των φορολογούμενων στις φορολογικές τους υποχρεώσεις με δραματικέςσυνέπειες για τα δημόσια οικονομικά.
Μολονότι η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής συνιστά έναν απόλυτα θεμιτό σκοπό, ωστόσο τα υιοθετούμενα μέτρα δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν το αναγκαίο μέτρο για την επίτευξη του σκοπού αυτού παραβιάζοντας με τον τρόπο αυτό τα συνταγματικώς προστατευόμενα δικαιώματα των φορολογουμένων. Κατά τη θέσπιση φορολογικών νόμων, ο νομοθέτης οφείλει να σέβεται τόσο τις φορολογικές αρχές που πηγάζουν από το Σύνταγμα, όπως κυρίως τις θεμελιώδεις αρχές της φοροδοτικής ικανότητας και της αναλογικότητας.
Η εκάστοτε κυβέρνηση οφείλει να καθορίζει το δημόσιο συμφέρον μόνο στο πλαίσιο του Συντάγματος, καθώς δεν επιτρέπεται η απορρόφηση των συνταγματικά κατοχυρωμένων ατομικών δικαιωμάτων από το δημόσιο συμφέρον. Η φορολογία ασφαλώς και πρέπει να δίνει στο κράτος τα απαραίτητα δημόσια έσοδα για τη χρηματοδότηση των δημοσίων δαπανών, ιδίως για την υγεία, την παιδεία και γενικά την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να αποτελεί εμπόδιο στην ανάπτυξη της χώρας, στην προσέλκυση νέων επενδύσεων, στη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων και στην ευημερία των πολιτών.
Σε κάθε περίπτωση η φορολογική πολιτική της κυβέρνησης θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη της τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών και να σχεδιάζεται με γνώμονα και επιδίωξη την κοινωνική δικαιοσύνη…».
