Ο 47χρονος Κυριάκος Μητσοτάκης, στη σωστή ηλικία και με οργανωμένη φιλοδοξία, αντιλαμβανόμενος ότι η ανάληψη της προνομιακής πολιτικής σκυτάλης της οικογένειάς του μόνο εμπόδια μπορούσε να του δημιουργήσει, φρόντισε να φιλοτεχνήσει το δικό του αντιλαϊκιστικό – μεταρρυθμιστικό προφίλ «σε ένα κουρασμένο κόμμα με βασικό μειονέκτημα ότι δεν απευθύνεται στη νεολαία», όπως χαρακτηρίζει τη Ν.Δ.
Παράλληλα χάραξε αυτόνομη πορεία τόσο από τις ενίοτε επιβαρυντικές συσχετίσεις του επωνύμου του, όσο και μέσα στους κόλπους της Κεντροδεξιάς, τονίζοντας: «Τιμώ το όνομά μου. Είμαι πολύ περήφανος για τον πατέρα μου. Σέβομαι την οικογενειακή μου καταγωγή, αλλά από κει και πέρα δεν είμαι συνέχειά του».
Ο ανυπόκριτος απογαλακτισμός του από μια ισχυρή πολιτική οικογένεια με πολυποίκιλες διασυνδέσεις και διαχρονικά άριστες σχέσεις και επαφές με διάφορους παράγοντες, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας, δεν ήταν σίγουρα ο ευκολότερος δρόμος για τον ίδιο. Πόσο μάλλον να σαλπίσει την ανανέωση και να συγκρουστεί απροκάλυπτα με τη στασιμότητα.
Ωστόσο, παρότι φέρει κυτταρικά το μητσοτακέικο DNA της παροιμιώδους ψυχραιμίας, αν όχι της εμβληματικής αταραξίας , δεν είχε λόγω ηλικίας μερίδιο στα πολιτικά δρώμενα, τις αναδιπλώσεις ή τις ρήξεις του παρελθόντος στις οποίες πρωταγωνίστησαν ο πατέρας και η αδελφή του. Επιχείρησε με επιτυχία να επικεντρώσει την προσοχή των ψηφοφόρων στις σπουδές και την επαγγελματική του διαδρομή, χαρίζοντας αέρα φρεσκάδας στην πολιτική σκηνή σε σχέση με άλλους, υποτίθεται πολλά υποσχόμενους, νέους που απαξιώθηκαν στη συνείδηση των ψηφοφόρων ως επιπρόσθετα ζόμπι στα φαντάσματα του παρελθόντος.
