Οι ηλικιωμένοι σε κάθε κοινωνία αποτελούν πολύτιμο κεφάλαιο από το οποίο αντλείται σημαντική γνώση και για τούτο θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη ευαισθησία και προσοχή.
1η Οκτωβρίου: μια ημέρα αφιερωμένη στα γηρατειά, και εμείς βρήκαμε την ευκαιρία να σας παρουσιάσουμε ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη με τίτλο «Ένας γέρος»
Ένας γέρος
Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει σαν χθές.
Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα – τι τρέλλα! -την ψεύτρα που έλεγε
«Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»
Θυμάται ορμές που βάσταγε
και πόση χαρά θυσίαζε.
Την άμυαλή του γνώσι κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.
… Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται ο γέρος εζαλίσθηκε.
Κι αποκοιμάται στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
