Μεγάλωσα σε μια πατρίδα ακούγοντας συνέχεια «μη… αυτό –μη… εκείνο», «δεν πρέπει να …», «να υπακούς…», «το σωστό είναι…». Έπρεπε να μαθαίνω επακριβώς του δάσκαλου τα γράμματα. Αν ήμουνα «άτακτος» σωφρονιζόμουν με τη βίτσα –κρατούσα τον πόνο και την αντίρρηση μέσα μου.
Μεγάλωσα χωρίς αντίσταση στην επιβολή του Νόμου και της Τάξης, με το περιβόητο «Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια», <μικρή και κοιμισμένη η μικρή πατρίδα, της αρκούσε η Δόξα του ‘21>, έως ότου…
Διάβασα σε μια «συνοδοιπόρο» αθηναϊκή εφημερίδα για απεργίες στην πρωτεύουσα. Αχόρταγα τα «έτρωγα» τέτοια θέματα, τα κουβέντιαζα και με τους κολλητούς μου, όσους διάβαζαν περισσότερα, η περιέργεια με έτρωγε. Στο τέλος κατάλαβα: Οι εργάτες αντιστέκονταν στη βουλιμία των αφεντικών, δεν άντεχαν άλλο τη φτώχεια.
Πρωτομαγιά. Μέχρι τότε η μάνα μού θύμιζε, ότι γεννήθηκα αυτή την ημερομηνία, το ’44. «Πρωΐ πρωΐ – μου υπενθύμιζε- ήρθαν οι συγγενείς της γιαγιάς Σώκαινας κι έφεραν λουλούδια. Τριαντάφυλλα…» Πρωτομαγιά ήτανε και η παρέα με έπεισε να πάμε στην Πάτρα σε συγκέντρωση. Συγκέντρωση είχα δει και το ’61 στη μικρή πατρίδα. Προεκλογική. Το κόμμα της Αριστεράς είχε ομιλίες στην κεντρική πλατεία της πόλης. Μαζεύτηκαν καμιά 150αριά οπαδοί, αλλά γύρω τους οι τραμπούκοι (έτσι τους έλεγαν τότε) είχαν… αντισυγκέντρωση. Θηρία ανήμερα. Έβριζαν, ασχημονούσαν, στο τέλος άρχισαν πετροπόλεμο. Αγρίεψα «μέσα μου». «Δεν ντρέπονται, τι άνθρωποι είναι τούτοι;»
Στην Πάτρα όλα κύλησαν σαν σε πανηγύρι, αλλά αγωνιστικό. Οι ομιλητές υπενθύμισαν ιστορικά γεγονότα κι από τον 19ο αιώνα (!), επαναλάβαμε συνθήματα… Καταλάβαμε ότι η Ημέρα δεν ήταν των λουλουδιών αλλά των εργαζομένων που τονίζουν τις διεκδικήσεις τους… Έφυγα γεμάτος όμορφα συναισθήματα (ασχέτως αν οι φίλοι πλήρωσαν σχεδόν αμέσως την παρουσία τους στη συγκέντρωση. Χωρίς αντίτιμο, βλέπεις, δεν γίνεται δουλειά.)
Ήρθαν οι νύχτες της μαύρης Χούντας. Η Βία επέβαλε Σιωπή. Για όλα «νομοθετούσε» η Τριανδρία της συμφοράς. Σε όλα έπρεπε να συμφωνείς. Η Ελευθερία κοιμήθηκε. Ξαγρυπνούσαν μόνο οι ανυπότακτοι. Το έργο της αληθινής Αντίστασης δεν έχει αποτιμηθεί ακόμη… Στην Μεταπολίτευση υπερίσχυσαν οι λειψοί. Οι άλλοι συνέχισαν τον αγώνα του Καλού, χωρίς να διεκδικήσουν παράσημα και θέσεις. Στις Πρωτομαγιές πάντα ήταν πρώτοι, μπροστά, με ολόσωστα συνθήματα – αιτήματα. Έλα μου όμως που στα Μέσα προβάλλονταν οι προσκυνημένοι στο Σύστημα(;) –μέχρι και Σήμερα.
Λίγο αργά στη ζωή μου έδεσα την Πρωτομαγιά με τη θυσία των «200 εκτελεσμένων στην Καισαριανή». Συνειδητοποίησα το δεσμό όταν ανέλαβα να επιμεληθώ διάφορα υλικά σε βιβλίο, ενός αγωνιστή της κομμουνιστικής αριστεράς –καθηγητή και συγγραφέα, αφιερωμένου στην πόλη του, την πολύπαθη Καισαριανή. Κουράστηκα. Έκλαψα, διαβάζοντάς το.
Το βιβλίο έγινε ανάρπαστο ( μακάρι να το κυκλοφορούσε στα σχολεία το υπουργείο, αλλά που… ) Μέσα από τις σελίδες του είδα να περνούν οι τελευταίες ώρες των αλύγιστων παλικαριών που αντιστάθηκαν στους κατακτητές κι έδωσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της Ελλάδας.
Εκεί είδα και το όνομα του Αχαγιώτη Μήτσου Ρεμπούτσικα, άντρα που έμεινε θρύλος στη μνήμη όσων παλεύουν γι’ απελευθέρωση του Ανθρώπου από τη σύγχρονη σκλαβιά. Ποιος απ’ αυτούς, που μιλάνε για υποταγμένο σοσιαλισμό, θα το τολμήσει; Επισημότητες δεν ταιριάζουν, ούτε τυπικά λόγια. ΦΩΣ μόνο, για ΤΟ ΟΡΑΜΑ, για το οποίο αγωνίζονταν, και οι άλλοι απροσκύνητοι συμπατριώτες που χάθηκαν, ή ταλαιπωρήθηκαν στις δεκαετίες του ’40, του ’50 και στη συνέχεια…
*Ο Χρήστος Πριτσαπίδουλας είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη “Λαϊκή Συσπείρωση”
