Βάσει επίσημων στοιχείων της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ)…
…κατά την τελευταία δεκαετία αυξήθηκαν ραγδαία τα περιστατικά γεροντικών και προγεροντικών οργανικών ψυχωτικών καταστάσεων, συναισθηματικών ψυχώσεων και αλκοολικής εξάρτησης.
Η ζοφερή για τη χώρα μας πραγματικότητα αυτή, άρρηκτα συνδεδεμένη με το τέλμα στο οποίο έχει οδηγήσει η παρατεταμένη οικονομική κρίση, έρχεται να επαναπροσδιορίσει και τους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. Η ανεργία, το χαμηλό εισόδημα, τα χρέη και η δυσμενής καθημερινότητα μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης αβεβαιότητας, λειτουργούν σαν βαρίδι στον ανθρώπινο ψυχισμό, με ενίοτε οδυνηρά αποτελέσματα. Μεταξύ αυτών και τα περιστατικά κατάθλιψης, για τα οποία οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δυστυχώς επιβεβαιωμένοι μέσω κλινικών συνεντεύξεων – όχι απλές εικασίες.
Τις διαπιστώσεις αυτές είχα την ευκαιρία να επιβεβαιώσω σε δύο πρόσφατες επισκέψεις μου σε κοινωνικούς οργανισμούς της Πάτρας. Εξ αυτών, ο Σύλλογος Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία (ΣΟΨΥ) με έφερε αντιμέτωπη με μια σκληρή πραγματικότητα, η οποία δεν συνάδει με τη λειτουργία ενός σύγχρονου κράτους. Το προφανές έλλειμμα εθνικής στρατηγικής σε θέματα ψυχικής υγείας, παρά τη ραγδαία αύξηση τέτοιων περιστατικών τα τελευταία χρόνια, η κατασπατάληση ευρωπαϊκών πόρων και οι καταγεγραμμένες ελλείψεις στο προσωπικό των δομών υποστήριξης, σου δημιουργούν θλίψη και οργή για την κρατική ανεπάρκεια στον τομέα του λεγόμενου κοινωνικού κράτους.
Παρόμοιους προβληματισμούς συνάντησα και στο Άσυλο Ανιάτων Πατρών «Η Αγία Ευφροσύνη». Το έργο που επιτελεί το σωματείο αυτό χρίζει σεβασμού και ευρύτερης κοινωνικής αναγνώρισης. Όμως, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σε σχέση με την σύμβασή τους με τον ΕΟΠΥΥ (ο οποίος έχει εξελιχθεί σε διαβόητο κακοπληρωτή μετά το 2014), από την διαδικασία εισαγωγών έως και τη δραστική μείωση εσόδων, λειτουργούν αποτρεπτικά στο θεάρεστο έργο που επιτελούν. Παρά όλα αυτά, με ζήλο και προσήλωση παρέχουν επί 24ωρης βάσης νοσηλευτική φροντίδα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, υλική και ηθική προστασία σε πρόσωπα τα οποία αποδεδειγμένα βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης.
Δεν χωρά καμία αμφιβολία, ότι η χάραξη εθνικής στρατηγικής σε θέματα θωράκισης της ψυχικής υγείας των πολιτών και νοσηλευτικής φροντίδας κυρίως των υπερήλικων συμπατριωτών μας, είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Ακόμα και σε οικονομικά δύσκολες εποχές, όπως η τελευταία δεκαετία, δεν δικαιολογείται ο εφησυχασμός, ή η παραίτηση από τα θεμελιώδη αυτά καθήκοντα. Η φροντίδα που παρέχουμε στους πιο αδύναμους, ως κράτος αλλά και ως κοινωνία των πολιτών, είναι καθρέφτης όλων μας. Η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει πολλά, και σε αυτόν τον τομέα.
