Ο Τομεάρχης Υγείας της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Επικρατείας, κ. Βασίλης Οικονόμου και ο Αναπληρωτής Τομεάρχης Υγείας, βουλευτής Αχαΐας, κ. Ιάσονας Φωτήλας, με αφορμή τη διαβίβαση από το Υπουργείο Υγείας της έκθεσης της Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές διαταραχές προς την Εισαγγελία για απαγόρευση ακούσιας νοσηλείας σε ιδιωτικές κλινικές, έκαναν την ακόλουθη δήλωση:
«Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση δεν γίνεται με ιδεοληψίες, αφορισμούς και γενικεύσεις, αλλά χρειάζεται διασύνδεση, συνεννόηση και συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος προς όφελος των ψυχικά πασχόντων συνανθρώπων μας και των οικογενειών τους».
Πλήρης Δήλωση
«Το αίτημα απαγόρευσης της ακούσιας νοσηλείας ψυχικά πασχόντων ατόμων σε ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές, ύστερα από την έκθεση της Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές, την οποία διαβίβασε το υπουργείο Υγείας στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, είναι ένα βήμα πίσω στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση. Προκαλεί καταρχάς εντύπωση το γεγονός ότι η διακοπή προτείνεται με βάση το επιχείρημα ότι οι συνθήκες είναι ακατάλληλες, ενώ δεν υπάρχει η επίκληση του ίδιου επιχειρήματος για τους εκούσια νοσηλευόμενους. Κρίνεται, δηλαδή, ότι γι’ αυτούς οι συνθήκες είναι κατάλληλες;
Αντί η Κυβέρνηση να κάνει το προφανές, να εκδώσει δηλαδή τις απαραίτητες υπουργικές αποφάσεις για τον καθορισμό των όρων και των προϋποθέσεων της ακούσιας νοσηλείας στις ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές, εμμένει σε μία γενική απαγόρευση που μόνο προβλήματα δημιουργεί. Άραγε, από τη στιγμή που μιλάμε για ακούσια νοσηλεία, εξ ορισμού ο ασθενής δεν στερείται του δικαιώματος να επιλέξει τον χώρο αυτής;
Αν πραγματικά ενδιαφέρεται το Υπουργείο για τις συνθήκες νοσηλείας των ψυχικά πασχόντων, ας δει τι συμβαίνει στις ψυχιατρικές κλινικές του δημοσίου, όπου εργαζόμενοι γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, επισκέπτες υγείας και διοικητικοί υπάλληλοι πασχίζουν να προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν στους ψυχικά ασθενείς συνανθρώπους μας, με εφόδιο τα ράντζα στους διαδρόμους και ενώ οι δομές είναι υποστελεχωμένες και χωρίς καμία ουσιαστική υποστήριξη από το κράτος.
Πρέπει να γίνει κατανοητό πως όταν μία υπηρεσία, δημόσια ή ιδιωτική, δεν λειτουργεί όπως πρέπει, επιδίωξή και στόχος μας θα πρέπει να είναι η επίτευξη της σωστής λειτουργίας της και όχι η διάλυσή της. Και ο ευαίσθητος χώρος της ψυχικής υγείας, που τόσο πολύ έχει ανάγκη τη στήριξη όλων μας, χρειάζεται τη συνεργασία των φορέων της, πάντα προς όφελος των ψυχικά πασχόντων συνανθρώπων μας και των οικογενειών τους».
