Ο Θανάσης Τούμπουλης μιλά στο westcity.gr σε μία συνέντευξη στη Μάρω Λιάπη
Η περιοχή που ζούμε είναι μια ξεχωριστή κωμόπολη. Μπορεί να τις λείπουν αρκετά για να ολοκληρωθεί ή έστω να ξαναγίνει όπως κάποτε, αλλά όλοι την έχουμε λατρέψει για πολλούς λόγους. Ο καθένας από εμάς είναι περήφανος για τον τόπο κατοικίας του όποιος και αν είναι αυτός και αυτό γιατί οι στιγμές και οι αναμνήσεις μένουν και μετράνε.
Η μαύρη κωμωδία “Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή” των Αλ. Ρήγα και Δ. Αποστόλου έρχεται και στην Πάτρα μιας και παρουσιάστηκε σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και από δεκάδες ερασιτεχνικούς θιάσους στο εξωτερικό. Μεταξύ των εκλεκτών ηθοποιών της παράστασης ανεβαίνει στο σανίδι και ένας άνθρωπος του τόπου μας, μιας και είναι πολλοί οι άνθρωποι οι οποίοι φεύγοντας από εδώ έχουν κάνει την δική τους πορεία σε κάθε τομέα της τέχνης, είτε αυτός είναι του θεάτρου είτε της μουσικής είτε ακόμα και των αθλημάτων.
Αποφασίσαμε να πούμε δύο λόγια με τον αγαπημένο μας Αχαγιώτη Θανάση Τούμπουλη όχι μόνο για την παράσταση αλλά και για την ίδια του την ζωή πριν και μετά την πορεία του ως ηθοποιός.
Πώς μπήκε στην ζωή σας το “τρυπάκι” αυτό της τέχνης, το θέατρο; Ήταν όνειρο από μικρή ηλικία ή εντάχθηκε στην ζωή σας τυχαία;
Θανάσης Τούμπουλης : Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντοτε έπαιζα ρόλους. Από μικρό παιδί στα παιχνίδια μας με τα άλλα παιδιά μέχρι και σήμερα, σχεδόν τα πάντα τα αντιμετωπίζω ως χαρακτήρας κάποιου ρόλου. Και για την ολοκλήρωση του κάθε χαρακτήρα, ως παιδί χρησιμοποιούσα την φαντασία και ως ενήλικας πια, τις εμπειρίες από τη ζωή μου. Χωρίς να σημαίνει αυτό προς θεού ότι είμαι ένας “ψεύτικος-ψεύτης” άνθρωπος ή ότι ζωή μια ψεύτικη ζωή. Ίσα ίσα το αντίθετο.
Δεν ξέρω λοιπόν πως και πότε μπήκε το μεράκι – “τριπάκι” για τα θεατρικά. Πιθανολογώ Ότι ίσως είναι θέμα DNA. Και με αυτό εννοώ ότι σκεφτόμενος την οικογένεια της μητέρας μου, παρατηρώ ότι αρκετοί άνθρωποι από τους άμεσους ή έμμεσους συγγενείς της, υπό συγκεκριμένες συνθήκες και καταστάσεις, θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί, Σε αξιόλογους καλλιτέχνες. Η μητέρα μου δε, σε “άξια Θεατρίνα”. Επίσης, γι’ αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος πια, ο Θεός σε κάθε άνθρωπο που στέλνει πάνω στη γη, μαζί με όλα τα υπόλοιπα, τον ευλογεί με ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Το θέμα λοιπόν είναι πως και πότε θα το ανακαλύψει ο άνθρωπος, πως και με ποιο τρόπο θα το χρησιμοποιήσει στη ζωή του.
Τι κάνατε πριν ασχοληθείτε με τον χώρο αυτό του Θεάτρου;
Θανάσης Τούμπουλης : Από την εφηβεία μου έχω εργαστεί σε διάφορα και διαφορετικά επαγγέλματα. Αυτό όμως που είχε την μεγαλύτερη διάρκεια (25 χρόνια) και ήταν το βιοποριστικό μου έσοδο, ήταν το επάγγελμα του Αστυνομικού. Χωρίς όμως να υπάρξω ποτέ άμεσα ή έμμεσα αποκομμένος από τα θεατρικά δρώμενα και τους δημιουργούς τους. Και Πιστέψτε με, εάν δεν είχα δει την ιδιότητα μου, ως χαρακτήρα ρόλου, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είχα αντέξει αυτά τα 25 χρόνια και μάλιστα αν η ΕΛ.ΑΣ. είχε αντέξει εμένα. Ίσως να μην ακούγεται αλλά και να είναι παράλογο, για εμένα όμως ήταν το “σωσίβιο” που με κρατούσε πάνω στην επιφάνεια της αξιοπρέπειας.
Κάθε ειδικότητα μου δινόταν ως αστυνομικού, εγώ έφτιαχνα το χαρακτήρα του. Πρόσθετα ή αφαιρούσα, σκέψεις, λόγια, συμπεριφορά Ώστε το αποτέλεσμα να είναι όσο το δυνατόν καλύτερο για το αντικείμενο της Υπηρεσίας μου, αλλά εξίσου όσο δυνατόν καλύτερο και για τον πολίτη. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν φορές που γινόντουσαν λάθη. Άλλωστε κανένας χαρακτήρας με ή χωρίς εισαγωγικά, δεν είναι αλάθητος. Το σημαντικό για εμένα είναι το μάθημα, η εμπειρία, και η ανακάλυψη στοών του μυαλού και της ψυχής μου, Κατά την δημιουργία αυτού του χαραχτήρα που έπρεπε να φτιάξω κάθε φορά ώστε να μπορώ να τον πιστέψω και να πορεύομαι στην καθημερινότητα. Και αυτό γίνεται μόνο ψάχνοντας όχι την επιφανειακή μας αλήθεια. Και πιστέψτε με, πολλές φορές, η ανακάλυψη αυτής της αλήθειας, όσο πιο βαθιά κρύβετε τόσο πιο πολύ μας ξεσκίζει, και μας στιγματίζει. Ίσως και για ολόκληρη την μετέπειτα ζωή μας.
Τι πιστεύετε για την εποχή που ζούμε μπορεί το επάγγελμα του ηθοποιού να αποφέρει ένα καλό χρηματικό ποσό για την ζωή του, βοηθάει καθόλου και η τύχη; Θέλει θυσίες; Και τι προτείνετε για έναν νέο άνθρωπο που φιλοδοξεί να γίνει επαγγελματίας ηθοποιός (ένα παιδί θα λέγαμε που επιθυμεί να ξεκινήσει την πορεία του στο θέατρο, σε ηλικία 19 και άνω)
Θανάσης Τούμπουλης : Οι εποχές που ζούμε επαγγελματικά κ όχι μόνο όσο αφορά το επάγγελμα του καλλιτέχνη δεν προσφέρονται γενικότερα για βιοπορισμό. Δυστυχώς οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα καλλιτεχνικά επειδή είναι μια ανάγκη ζωτικής σημασίας για την ψυχική τους υγεία, είναι η ανάσα δηλ της ψυχής τους αυτό το ταλέντο, η εποχή μας για έναν ουσιαστικό καλλιτέχνη, είναι όπως ένας γυμνός και απροστάτευτος άνθρωπος σε μια ερημιά στη μέση του χειμώνα.
Όσο αφορά το θέμα τύχης που με ρωτήσατε, δυστυχώς δεν μπορώ να σας απαντήσω αντικειμενικά, γιατί δεν πιστεύω στην τύχη. Θα σας έλεγα ίσως να είναι θέμα συγκυριών, προετοιμασίας, επιμονής, αλλά και πάλι δεν είναι είμαι σίγουρος. Ίσως τελικά να είναι θέμα Θεϊκής βοήθειας. Αλλά επειδή πιστεύω “φανατικά” στον Θεό και πάλι δεν είμαι αντικειμενικός. Τέλος με ρωτήσατε αν θέλει θυσίες. Δεν υπάρχει κάτι στην ζωή που να μην χρειάζεται σε κάποιο βαθμό θυσία. Όχι μόνο το επάγγελμα. Η συνύπαρξη στις προσωπικές ή σε οποιαδήποτε άλλες μορφές, σχέσεις. Η προσφορά στον συνάνθρωπο. Η Αγάπη. Η δοτικότητα.
Ο έρωτας. Η οικογένεια. Η φιλία. Η μάθηση ….. Τα πάντα θέλουν θυσία. Ακόμα και η σχέση με τον μέσα μας άνθρωπο θυσίες θέλει. Εδώ θυσιάστηκε Θεός για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος γιατί να εξαιρεθεί; Τώρα όσο αφορά για το τι θα πρότεινα σε ένα 19χρονο παιδί, που θέλει να πορευτεί στο θέατρο, θα σας απαντήσω ότι δεν μπορώ να προτείνω κάτι που το οποίο ουσιαστικά θα τον βοηθούσε.
Είναι τόσο υποκειμενική η άποψή μου και ίσως αδύναμη για την πορεία ενός παιδιού. Το μόνο όμως που πραγματικά νοιώθω και αισθάνομαι είναι να ευχηθώ από καρδιάς, σε αυτό το παιδί αλλά και σε όλους τους νοήμονες και ψυχικά ισορροπημένος ανθρώπους, να ανακαλύψουν ή να απορρίψουν την δική τους ξεχωριστή αλήθεια. Όσο και αν ματώσει, και στις δυο περιπτώσεις. Άλλωστε πληγή που κρύβει το αίμα της, “θάνατο” φέρνει. Μόνο όταν ματώσει έρχεται η γιατρειά.
Πείτε μας δυο λόγια για αυτή την εμπειρία που ζείτε τώρα σχετικά με την “μαύρη” κωμωδία των Α. Ρήγα και Δ. Αποστόλου . Πως πάνε οι πρόβες και οι παραστάσεις ; Υπάρχει καλή χημεία μεταξύ σας; Πως νιώθετε;
Θανάσης Τούμπουλης : Τον Αλέξανδρο Ρήγα και τον Δημήτρη τον Αποστόλου τους γνωρίζω και είναι στην ζωή μου πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Ιδιαίτερα με τον Αλέξανδρο Ρήγα, όλα αυτά τα χρόνια πάντοτε υπήρχε ένα είδος σε εισαγωγικά συνεργασίας, έμμεσης συνεργασίας. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι όταν πρωτοείδα την παράσταση Μπαμπά μην ξανά πεθάνεις Παρασκευή, θα είχα την τιμή και την τύχη να συμμετέχω ως ηθοποιός. και το λέω αυτό γιατί από τον πρώτο ανέβασμα του Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή ένιωθα μέσα μου μια ζήλια, ίσως και με λάθος μορφή. Αλλά μου άρεσε τόσο πολύ αυτό που έβλεπα που δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να μην είναι στη σκηνή σε αυτό το έργο.
Οπότε καταλαβαίνετε πως νιώθω τώρα που ήρθαν έτσι τα πράγματα και συμμετέχω και εγώ σε αυτή την παράσταση. Η σχέση μεταξύ των ηθοποιών σχετικά με την χημεία αν υπάρχει μεταξύ μας, θέλω να πω όπως σε όλες τις ομάδες σε όλες τις οικογένειες σε οτιδήποτε ομαδικό υπάρχουν διαφορές υπάρχουν άνθρωποι που συμφωνούν άνθρωποι που διαφωνούν μεταξύ τους για κάποια πράγματα χωρίς να σημαίνει ότι υπάρχει κάποια κακία ότι υπάρχει κάτι μεμπτό πίσω από αυτό. θέλω να πω δηλαδή ότι οι σχέσεις μεταξύ των ηθοποιών που ζω εγώ όλη αυτή την χρονιά και στα καμαρίνια και στην σκηνή είναι σχέσεις σεβασμού, φιλίας, συναδελφικότητας και πιστέψτε με αν ήταν όλα τα “καμαρίνια” όπως αυτό που ζω φέτος με τους ηθοποιούς της παράστασης νομίζω δεν θα χρειαζόταν κανένας ηθοποιός κανένας άνθρωπος να βρει λόγο ώστε να πάει σε ψυχολόγο.
Υπάρχουν συνέχεια πειράγματα, συνέχεια αστεία. και ένα σημαντικό για μένα άσχετα των χρόνων της εμπειρίας που έχει ο καθένας ο ένας προσπαθεί και λέει στον άλλο πράγματα τα οποία τον βοηθούν για τον χαρακτήρα του ρόλου και όχι μόνο γιαυτό. Ο ένας προσπαθεί και στέκεται στον άλλο σε προσωπικές και οικογενειακές δυσκολίες ή ανάγκες.
Φωτογραφίες από την παράσταση
