Δεν φεύγει ποτέ ο πόνος της απώλειας … απλά τον συνηθίζεις

Άρθρο της Μάρως Λιάπη

Δεν φεύγει ποτέ ο πόνος της απώλειας !!! απλά τον συνηθίζεις.

Αυτό ήταν,σου είπαν, και ύστερα αισθάνθηκες λες και σου καρφώθηκε μια μικρή βελονίτσα στην καρδιά….. Και στην τρύπησε.  Αυτή η βελονίτσα που με τον καιρό μεγάλωσε και έγινε σάπια μέσα σου, κολλημένη.

Ο κόσμος γύρω σου τρελός, λες “τι γυρεύουν όλοι εδώ”΄. Καταλαβαίνεις τι θα συμβεί στην συνέχεια….. Φαντάζεσαι ή μάλλον δεν θέλεις να φαντάζεσαι. Έμαθες τον θάνατο από μικρή ηλικία,τον βίωσες από νωρίς στην ζωή. Γνώριζες περί τίνος πρόκειται και πως η θλίψη θα έρθει να ξεκουραστεί στο πλάι σου, λες και το ήθελε και αυτή; Δε θες να μιλήσεις, δεν μπορείς. Δε βγαίνουν οι λέξεις απ’το μέσα σου. Προσπαθείς μα είναι αδύνατο. Και τι να πεις; Υπομονή;  Όλα θα φτιάξουν ; Μα ποια υπομονή και πως θα φτιάξουν όλα χωρίς τον άνθρωπο σου; Δε βοηθάει αυτό. Για τα λόγια τα ωραία,τα μεγάλα μιλάω.

Οι λέξεις που γίνονται λεξούλες. Λες και είναι τόσο απλές για να τις αφήσεις να βγουν προς τα έξω. Μα πως περνάει αυτο;  Περνάει ο χαμός; Βρες μου την λύση και θα το κάνω πρώτη πρώτη. Ένας άνθρωπος μένει πίσω χωρίς τον άνθρωπό του. Μια γυναίκα μένει μόνη, χωρίς την συντροφιά της. Την χρόνια συντροφιά. Ένα παιδί χάνει το στήριγμά του,τον πατέρα του.Ήταν εκείνος ο ώμος του πατέρα που ξάπλωνες επάνω του. Έπαιρνες λίγη από την δύναμή του…. Είχες κάτσει να ξεκουραστείς εκεί…… Στον ώμο του. Τυλιγόσουν μέσα σε μια τεράστια αγκαλιά που τώρα γνωρίζεις ότι δεν θα ξαναβρείς ίδια. Καθόσουν εκεί όταν περνούσες ζόρικα ή και ακόμα όταν ήθελες να αισθανθείς την σιγουριά.

Κοιτάς με το βλέμμα αυτό το άδειο.

Δε θες να ακούσεις τι θα πουν, ούτε τόσο δα! Κρατούσες την ψυχή σου με όση δύναμη είχες. Στην τελική αυτή σου έμεινε. Ίσως τώρα να διάβαζες μιαν άλλη ιστορία. Διαφορετική από την δική μου. Μα αυτο είναι το κενό που ρημάζει το είναι σου. Το καταλαβαίνεις.

Δεν φεύγει ο πόνος ούτε μαλακώνει. Μαθαίνεις να ζεις με αυτόν γιατί πρέπει. Αυτό το πρέπει που μας ξεριζώνει. Μαζί τους πονάς και εσύ,θρηνείς. Σαφώς…. Δεν ήσουν δα και ξένος. Τον ήξερες,τον αγαπούσες. Σαν πατέρας σου ήταν και αυτός. Έκλαιγε για αυτο που σου στέρησε ο Θεός. Λες και το ήθελε και εκείνος; Σου χρωστούσε κάτι τέτοιο;

Η ψυχή και το σώμα να προσπαθούν να συμβαδίσουν. Μα πως να γίνει αυτο; Αλλού η ψυχή αλλού το σώμα. Έτσι έγινε και με σένα. Αλλού λένε ότι πήγες μα εγώ σε νιώθω εδώ. Το σώμα αλλού μα κοντά μου η μορφή σου, η ψυχή σου. Όχι δεν είμαι τρελή. Εδώ είσαι. Σε αισθάνομαι, σε βλέπω. Πως με προσέχεις έτσι; Ξέρω είναι άδικη αυτή η δύναμη,η ανώτερη όπως λένε που μας κυβερνά.

Το γνωρίζεις πλέον πολύ καλά. Το έμαθες πια. Δεν ξεπερνιέται ο χαμός δε ξεπερνιέται ο πόνος. Μαθαίνεις να ζεις με αυτά. Δε μπορείς να κάνεις και αλλιώς. Είναι μπροστά σου όλα όσα θα βρεις. Είναι μπροστά σου η ίδια η ζωή. Ακούς και εκείνη την φωνή να σου μιλάει ψιθυριστά άλλοτε πονεμένα και άλλοτε σκληρά. “Κανείς δεν ξεχνιέται όσο υπάρχουν αυτοί που τους θυμούνται,όσο υπάρχουν αυτοί που τους κουβαλάνε παντοτινά μέσα τους.
Υπάρχει το ¨για πάντα”΄; Φυσικά και υπάρχει. Η αγάπη μου είναι δυνατή από τότε που γεννήθηκα έως και τώρα..μα για σένα φυσικά! Διατηρείται εδώ ακόμα. Υπάρχει και όμως…Υπάρχει γιατί υπάρχεις και εσύ. Σου φαίνεται περίεργο; Μα γιατί αφού είσαι συνέχεια στο μυαλό μου. Δε ξεχνιέσαι εσύ….

Για τον αγαπημένο μου πατέρα….
Στο είχα υποσχεθεί κάποτε απλά δε φανταζόμουν πως θα ήταν τέτοια η στιγμή!