Της Βιβής Αθανασοπούλου
Στον έρωτα κανείς δεν κράτησε κανένα με παρακάλια επίκληση στο συναίσθημα και σκηνές ικεσίας που να παραπέμπουν σε αρχαία τραγωδία. Ο έρωτας θέλει αρετή και τόλμη. Διψά για ελευθερία κινήσεων κι αυθορμητισμό.
Μισεί θανάσιμα τα τελεσίγραφα και τις απειλές.
Είναι ανώφελο να παρακαλάς για να σε αγαπήσουν και για να σ’ ερωτευτούν. Κι η αξιοπρέπεια πού πήγε; O αυτοσεβασμός; Η αυτογνωσία; Για ποιο λόγο να ζητάς κάτι που ο άλλος δεν προτίθεται να σου δώσει από μόνος του; Πόση ανασφάλεια κι αβεβαιότητα στριμώχνεται σε λόγια χιλιοειπωμένα και σε καταστάσεις που η επανάληψη έγινε συνήθεια και τρόπος ζωής; Να αντέχετε να ακούτε την αλήθεια που έχει να σας πει ο άλλος και κυρίως να την λέτε στον ίδιο σας τον εαυτό. Τα παρακάλια δείχνουν απόγνωση κι απελπισία. Μην απαγκιστρώνεστε σε παρελθοντικές υποσχέσεις και σε λόγια ενθουσιασμού.
Όταν φτάνεις στο σημείο να παρακαλάς για τα αυτονόητα, έχεις ήδη χάσει το παιχνίδι. Ο έρωτας έχει χάσει την αξία του και το παιχνίδι πια δεν έχει ισότιμους κανόνες. Κι αυτό είναι το μεγαλείο του έρωτα. Ο έρωτας χωρά τόση λογική, όση αντέχεις να του βάλεις. Αναμφισβήτητα, το συναίσθημα είναι ο πρωταγωνιστής αλλά κάποιες φορές η «παράσταση» μπορεί να εξελιχθεί σε παταγώδη αποτυχία. Ως εκ τούτου, μίλα και δράσε πριν φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Πριν σβήσουν τα πυροτεχνήματα, πριν η αυλαία πέσει κι εσύ επιμένεις να ξαναπαίζεις στο ίδιο «έργο». Άφησε τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου να αναπνεύσει ελεύθερα, να σκεφτεί καθαρά και να δράσει, όπως ο ίδιος επιθυμεί.
Να βρίσκεις την εσωτερική δύναμη και να λες mea culpa και να προχωράς, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι οι τίτλοι τέλους έχουν ήδη γραφτεί. Να ερωτεύεσαι ανθρώπους που σε αφήνουν ελεύθερο, που αποδέχονται αυτό που είσαι και δεν χρειάζεται να παρακαλέσεις για να κατακτήσεις τίποτε απολύτως. Και τότε θα δεις πόση ευτυχία μπορεί να χωρέσει σε μια καρδιά…
