Αυτή είναι η αγαπημένη μας… αγκαλιά!

Μια αγκαλιά σφιχτή από αυτές που κόβουν την ανάσα… Μια τέτοια αγκαλιά θέλω. Όχι από αυτές που δείχνουν συγκατάβαση…

…Όχι από αυτές που αναγκάζεσαι. Θέλω μια αγκαλιά που να δείχνει πως σου έλειψα, πως έχω ανάγκη να σε δω, να σε νιώσω δίπλα μου, πάνω μου για άλλη μια φορά… Αυτή που δείχνει νοσταλγία. Μ’αυτήν επικοινωνούσαμε, θυμάσαι;

Κούμπωνε ο ένας πάνω στον άλλον και μέναμε εκεί για ώρες… Τέτοια αγκαλιά σου ζητάω.. «Αυτό μου είπες… Εγώ απλά σε άκουγα και προσπαθούσα να κρατήσω τα ποτάμια που θα έφευγαν για μια ακόμη φορά από τα μάτια μου. Συμβαίνει αρκετά συχνά τον τελευταίο καιρό και σε ανύποπτο χώρο και χρόνο.

Αρχικά σου έδωσα μια ξεψυχισμένη αγκαλιά, αυτή που μου επέτρεπε ο εγωισμός και η λογική μου. Όταν όμως δεν με άφηνες και με έσφιξες δεν άντεξα… Δεν μπόρεσα να κρατηθώ…

Αφέθηκα… Μπορεί ακόμα και να το ένιωσες ότι πλέον στην αγκαλιά σου δεν είχες ένα σώμα αλλά κάτι που διαλυόταν σιγά σιγά. Χώθηκα μέσα στην αγκαλιά σου και ήταν γνώριμα. Ένιωσα το ίδιο με τότε, σε ένιωσα να είσαι εκεί όπως τότε. Άλλη μια στιγμή ευτυχίας… Ξύπνησα όμως, σαν να με χτύπησε το ρεύμα, θυμήθηκα τις άπειρες φορές που σε σκεφτόμουν και μόνο πόνο μου προκαλούσες.. Ένιωσα πάλι την πλάκα να με βαραίνει στο στήθος.

Τίποτε δεν είχε αλλάξει! Η ευχή μου να γυρνούσα πίσω το χρόνο και να μην είχε γίνει τίποτα δεν πραγματοποιήθηκε και εγώ ακόμα πονάω….