Η Ιστορία του Αδέσποτου Έκτορα !

Δεν ξέρω για ποιόν λόγο σήμερα θέλω να σας διηγηθώ μια ιστορία.

Πριν περίπου έξι μήνες γεννήθηκα. Η μαμά μου μαζί με εμένα γέννησε και τα τέσσερα αδέρφια μου. Δεν μείναμε πολύ μαζί. Περίπου σαράντα μέρες αργότερα ήρθαν ένας κύριος με τον υιό του και με πήραν. Στην αρχή ήμουν πολύ στεναχωρημένος,έπειτα όμως με πήγαν σε ενα σπίτι με μεγάλο κήπο και γκαζόν.Ήταν πολύ όμορφα.Είχα τον χώρο μου,το φαγητό μου, το νερό μου και πολλά πολλά χάδια, παιχνίδια και αγκαλιές. Τους είχα λατρέψει που με πήραν σπίτι τους.Τα πράγματα βέβαια τους επόμενους μήνες άλλαξαν αρκετά.Εγώ μεγάλωνα και άρχισα να τρέχω και να κάνω ζημιές.Τα πολλά χάδια και παιχνίδια έπαψαν και κανείς πια δεν έδειχνε ενδιαφέρον για μένα. Είχα βέβαια το φαγητό,το νερό και τον κήπο μου και καθόλου δεν με χαλούσε αυτό. Κάποιες μέρες βέβαια ξεχνούσαν να με ταίσουν όμως εγώ βρήκα ένα κόλπο.Κάθε φορά που μου έδιναν φαγητό έσκαβα στο χώμα και το έκρυβα εκεί.Αυτό καθόλου δεν φαινόταν να τους ευχαριστεί.Κάθε φορά που το έκανα έτρωγα ξύλο, λες και έφτεγα εγώ που με ξεχνούσαν.Μαζί με αυτό δεν τους άρεσε καθόλου που τρόχιζα τα δόντια μου στα αντικείμενα,σαν να μην καταλάβαιναν πως με πονούσαν.Γενικά τα πράγματα όλο και χειροτέρευαν.Ένα πρωί λοιπόν που έσκαβα για να κρύψω το φαγητό μου ο κύριος βγήκε έξω φανερά εκνευρισμένος και άρχισε να φωνάζει και να με χτυπά.Με έλυσε απο την αλυσίδα που με είχε δεμένο τον τελευταίο μήνα,άνοιξε την πόρτα της αυλής και με έβγαλε έξω.Στην αρχή νόμισα πως θα πηγαίναμε βόλτα.Είχαμε καιρό να πάμε και είχα ξετρελαθεί.Άρχισα λοιπόν να τρέχω.Κάποια στιγμή κατάλαβα πως κανείς δεν με ακολουθεί και τρομαγμένος πήρα τον δρόμο για το σπίτι.Όταν έφτασα η πόρτα ήταν κλειστή.Φαντάστηκα και εγώ πως θα με ξέχασαν και έμεινα έξω να περιμένω ως το πρωί.Όταν την επόμενη μέρα εκείνος βγήκε από το σπίτι και με είδε να στέκομαι εκεί θύμωσε πολύ και άρχισε να με κλωτσάει και να μου πετάει νερό.Δεν καταλάβαινα αλλά εμένα καθόλου δεν μου άρεσε το νερό και άρχισα να τρέχω.Περπατούσα μόνος μου και φοβόμουν.Τα αυτοκίνητα με προσπερνούσαν με μεγάλη ταχύτητα και κανείς δεν νοιαζόταν για μένα.Δεν είχα που να κοιμηθώ.Όσο οι μέρες περνούσαν αναζητούσα όλο και περισσότερο νερό και φαγητό.Με τον καιρό βέβαια βρέθηκαν άνθρωποι που μου έβαζαν νερό και φαγητό και εκείνες τις μέρες ήμουν πολύ ευτυχισμένος.Σήμερα το πρωί ξύπνησα πάλι στο δρόμο.Αυτός ο εφιάλτης δεν λέει να σταματήσει.Ήθελα να συνεχίσω τον ύπνο μου,πράγμα που βέβαια δεν είναι εφικτό την μέρα.Πήγα να περάσω το δρομο.Πάντα αντιμετοπίζω μεγάλο πρόβλημα με αυτό.Δεν μπορείς να το υπολογίσεις σωστά ποτέ,τρέχουν πάρα πολύ.Σήμερα δεν τα κατάφερα να ξεφύγω.Τρόμαξα πάρα πολύ.Τώρα βρίσκομαι ξαπλωμένος στο δρόμο.Δεν μπορώ να σηκωθώ.Πονάω.Βγαίνει αίμα από το στόμα μου.Δεν ξέρω τι θα γίνει….Συνέχεια σκέφτομαι τον κήπο μου.Αν ήμουν πιο ήσυχος….τότε θα με κρατούσαν.Ποναω πολύ.Δεν μπορώ να συνεχίσω.Τα μάτια μου κλείνουν.φοβαμαι.Κανείς δεν είναι εδώ.Μάλλον θα κοιμηθώ.Είμαι ο Εκτορας.Ένας ακόμα σκύλος που πέθανε στον δρόμο