Η θάλασσα “ερεθίζει”τις σκέψεις και τις αναμνήσεις

Να κλείσεις τα μάτια και να μεταφερθείς εκεί που ξέρεις καλά ότι ανέκαθεν σε ηρεμούσε. Η θάλασσα, το μεγαλείο της και τα θαυματουργά της κύματα αποτελούν για πολλούς ένα ισχυρό ιατρικό ακόμα και με τη νοητή παρουσία τους εκεί.

Έργα τέχνης, ταινίες, τραγούδια, αποτύπωσαν το διαχρονικό μεγαλείο της θάλασσας μέσα από το μοναδικό στίγμα της τέχνης τους. Δηλώνουν έτσι τον προσωπικό χαρακτήρα που μπορεί ο καθένας να αποκτήσει με τη θάλασσα, τις διαφορετικές πτυχές που μπορεί να λάβει η επιρροή της στον κάθε άνθρωπο. Κοινό σημείο αναφοράς για όλα, η έμπνευση που παρέχει απλόχερα κι αβίαστα με την ευκαιρία να διατυπωθεί με κάθε μέσο.

Αφορμή για νοσταλγική αναδρομή για μερικούς, ευκαιρία για εκτόνωση για άλλους και μοναδική στιγμή προσωπικού αναστοχασμού κι αυτοκριτικής για κάποιους άλλους, όλοι σχεδόν θα συμφωνούσαν υπέρ του λυτρωτικού χαρακτήρα μιας βόλτας στη θάλασσα.

Γιατί εκεί μπορείς να είσαι ελεύθερος. Κι η αλήθεια είναι πως νιώθεις κι είσαι ελεύθερος να σκεφτείς όσα κανονικά φοβάσαι, όσα σε πνίγουν κι όσα δεν έχουν λόγο να ειπωθούν δυνατά. Είναι μια συνάντηση, κάποιες πολύτιμες στιγμές με τον εαυτό σου. Είναι που ξέρεις ότι για μια στιγμή μόνο μπορείς να είσαι εσύ, να σε συνεπάρει το όλο τοπίο, η τόσο διακριτική δύναμη με την οποία σε μπολιάζει και να μπορέσεις να δώσεις λύσεις, ή έστω να βρεις την άκρη σε ένα κουβάρι που στη βαβούρα της πόλης σου φάνταζε τεράστιο.

Το τόσο απέραντο της θάλασσας που ενώ έχεις δει πολλάκις, κάθε φορά σε εκπλήσσει, σου προσφέρει χαμόγελο, σου δίνει εκείνες τις ελπίδες που ψάχνεις μανιασμένα μεταφέροντάς σου πως όλα κυλάνε ακόμα και πως μπορείς να ανατρέψεις πολλά.

Σε κάθε αγνάντεμα της θάλασσας και μια ανάσα περισσότερη απ’ όσα σε βαραίνουν, ένα ξεκαθάρισμα για το τι μένει, τι παραμερίζεται και τι εγκαταλείπεις. Εκεί, βλέπεις, μπορείς να κλάψεις, να γελάσεις με την ψυχή σου, να ουρλιάξεις και να κλείσεις στη φωνή και στη σιωπή σου όλα εκείνα που θες να στείλεις μακριά σου και δεν μπορείς.

Εξωτερικεύεις τις αδύναμες πτυχές σου με ασφάλεια μιας και κανείς δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει την αδυναμία σου, κανείς δεν πρόκειται να σε κατακρίνει για τις στιγμές που λυγίζεις. Γιατί στην τελική τις έχεις ανάγκη αυτές σου τις στιγμές κι εδώ μπορείς να τις έχεις χωρίς ενδοιασμούς.

Σκέψου μόνο τις στιγμές που πέρασες σε μια σκηνή θάλασσας, σε ένα λιμάνι. Εκεί που ερωτεύτηκες, εκεί που ξέσπασες γιατί εγκατέλειψες αυτό που αγαπάς, εκεί που ένιωσες ότι η προδοσία σε ραγίζει.

Περπατώντας ξανά τις στιγμές σου, ο ήχος των κυμάτων σε εφησυχάζει. Είσαι ξανά εκεί, αυτή τη φορά αλλιώς. Τα φωτάκια στο λιμάνι δε σε πληγώνουν πια μα σου θυμίζουν πως η μπόρα πέρασε. Και τα κατάφερες. Γι’ αυτό πας εκεί που σου ξυπνά τη δύναμή σου που πολλές φορές ξεχνάς ότι έχεις μα στην πραγματικότητα είναι πάντα εκεί.

Μια μορφή δυναμωτικής κι όχι άτακτης φυγής, ένα καταφύγιο που λειτουργεί σαν μοχλός ώθησης των πιο ενδόμυχών σου σκέψεων. Εμπνέεσαι και με τα μάτια κλειστά, εμπνέεσαι χωρίς να μιλάς με κανέναν κι είναι ίσως ό,τι ακριβώς χρειαζόσουν. Η θάλασσα, μια αφηρημένη τέχνη μα ωφέλιμη σε κάθε μια από τις τόσες εκφάνσεις της.