Ιδού η καλύτερη μέθοδος για να μάθεις μία νέα δεξιότητα γρήγορα

Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως. Με αυτό το αρχαίο ρητό μεγαλώσαμε όλοι. Έλα, όμως, που οι σοφοί αρχαίοι ημών πρόγονοι μπορεί και να έλεγαν τη μισή αλήθεια…

Νέα μελέτη υποστηρίζει ότι η καλύτερη στρατηγική για να μάθουμε μία νέα κινητική δεξιότητα δεν είναι η απλή επανάληψη της προπόνησης, αλλά η ποικιλία. Μάλιστα, σύμφωνα με τα ευρήματά της, ακολουθώντας ένα διαφοροποιούμενο πρόγραμμα, είναι πιθανό να διπλασιάσουμε την ταχύτητα με την οποία αυξάνουμε την επιτηδειότητά μας σε κάτι.

Πρόκειται για δουλειά ερευνητών από το Ινστιτούτο Ιατρικής Johns Hopkins και το Ινστιτούτο για τις διαταραχές του εγκεφάλου σε παιδιά και εφήβους, Kennedy Krieger, η οποία δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Current Biology και συμπέρανε ότι “η αυξημένη αισθητικοκινητική μεταβλητότητα ενισχύει την εδραίωση μίας ικανότητας”.

“Διαπιστώσαμε ότι, αν εξασκούμαστε σε μία ελαφρώς διαφοροποιούμενη εκδοχή της εργασίας που θέλουμε να μάθουμε, μπορούμε πραγματικά να μάθουμε περισσότερα και γρηγορότερα, από ό,τι αν απλά εξασκούμαστε στο ίδιο πράγμα, πολλές φορές στη σειρά”, δήλωσε σε σχετικό δελτίο τύπου του Johns Hopkins, ο καθηγητής ιατρικής Pablo Celnik, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.

Το πείραμα πίσω από το συμπέρασμα

Για να καταλήξουν στο συμπέρασμά τους, ο Celnik και οι συνάδελφοί του πραγματοποίησαν ένα πείραμα. Εθελοντές, χωρισμένοι σε τρεις ομάδες, κλήθηκαν να μάθουν μία νέα κινητική δεξιότητα, λαμβάνοντας μέρος σε 45λεπτα προγράμματα εκπαίδευσης: να μετακινούν τον κέρσορα σε μία οθόνη, με τη χρήση μίας συσκευής διαφορετικής από το παραδοσιακό “ποντίκι”.

Η πρώτη ομάδα (Α) συμμετείχε μόνο σε ένα 45λεπτο μάθημα. Η δεύτερη (Β) και η τρίτη (Γ) ομάδα συμμετείχαν σε δύο μαθήματα της ίδιας διάρκειας, ανάμεσα στα οποία μεσολάβησε ένα διάλειμμα έξι ωρών. Ωστόσο, στο επαναληπτικό μάθημα, τα μέλη της ομάδας Γ, κλήθηκαν να αντιδράσουν σε ένα ελαφρώς διαφοροποιημένης δυσκολίας μάθημα.

Την επόμενη μέρα, τα μέλη και των τριών ομάδων κλήθηκαν να επαναλάβουν το πρώτο μάθημα (το επίπεδο δυσκολίας του οποίου ήταν το ίδιο για όλους), ενώ οι ερευνητές κατέγραφαν και αξιολογούσαν τις επιδόσεις τους στον χειρισμό του κέρσορα όσο αφορά την ταχύτητα και την ακρίβεια των κινήσεών τους, για να τις συγκρίνουν με εκείνες που είχαν την πρώτη φορά.

Αν και κανείς θα περίμενε ότι τα μέλη της ομάδας Β, τα οποία είχαν εξασκηθεί στο υπό εξέταση μάθημα δύο φορές, θα τα πήγαιναν καλύτερα από όλους, στην πραγματικότητα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ήταν η ομάδα Γ εκείνη που αρίστευσε, παρουσιάζοντας μάλιστα διπλάσια βελτίωση σε σχέση με την ομάδα Β. Η ομάδα Α, αναμενόμενα, είχε τη λιγότερη βελτίωση.

Η σημασία της παγίωσης της μνήμης

Όπως σημειώνεται στη μελέτη, το διάλειμμα έξι ωρών μεταξύ των δύο μαθημάτων – προπονήσεων που παρακολούθησαν οι ομάδες Β και Γ ισούται με το χρονικό διάστημα που χρειάζεται η μνήμη μίας νέας δεξιότητας για να εμπεδωθεί στον εγκέφαλο. Αφού η μνήμη παγιώθηκε, οι εθελοντές μπορούσαν, στο δεύτερο μάθημα, να την ενεργοποιήσουν, για να το ολοκληρώσουν πιο εύκολα.

Η μνήμη μίας ικανότητας μπορεί να “ξαναγραφτεί” στον εγκέφαλο, όταν την επαναλαμβάνουμε, ώστε να ενισχυθεί η ικανότητά μας να την ανακαλούμε και να την ενεργοποιούμε. Όπως διαπιστώθηκε στο παραπάνω πείραμα, η διαφοροποίηση στις παραμέτρους της άσκησης, ενισχύει αυτήν την εκ νέου παγίωση της μνήμης, καθιστώντας μας καλύτερους στην ενεργοποίησή της.

Με τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να βελτιώσουμε τον ρυθμό προόδου μας για παράδειγμα σε ένα άθλημα, σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης, οι οποίοι ωστόσο προειδοποιούν ότι οι διαφοροποιήσεις στην προπόνηση πρέπει να είναι λεπτές (μπορούμε π.χ. να αλλάξουμε ελαφρώς το βάρος της μπάλας ποδοσφαίρου, ανάμεσα στις προπονήσεις).

Σύμφωνα με εν εξελίξει πειράματα των ίδιων ερευνητών, οι οποίοι ελπίζουν ότι η δουλειά τους, μεταξύ άλλων, θα βοηθήσει ανθρώπους με προσθετικά μέλη να μαθαίνουν να τα χειρίζονται και να ζουν με αυτά γρηγορότερα, μεγάλες μεταβολές στην προπόνηση δεν έχουν κανένα επιπλέον ευεργετικό αποτέλεσμ[tps_title][/tps_title]α.