Ο τρελός έρωτας υπάρχει και είναι μετρήσιμος

Ως γνωστόν μαζί με τον βήχα και τα χρήματα, ο έρωτας δεν κρύβεται και όχι μόνο δεν κρύβεται αλλά τώρα μπορεί κι αυτός να μετρηθεί και μάλιστα επιστημονικά.

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Frontiers in Human Neuroscience, η δραστηριότητα του εγκεφάλου των ερωτευμένων είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη όσων έχουν χωρίσει ή δεν έχουν αγαπήσει. Πιο συγκεκριμένα, όσοι είναι ερωτευμένοι σημειώνουν πολύ πιο έντονη εγκεφαλική δραστηριότητα στα κέντρα της ανταμοιβής, των κινήτρων, του συναισθήματος και της κοινωνικής λειτουργικότητας.

Παρότι η ερωτική αγάπη έχει υμνηθεί σε αμέτρητα έργα τέχνης κάθε είδους και κάθε πολιτισμού, μόλις πριν λίγο καιρό οι ψυχολόγοι κατάφεραν να συμφωνήσουν ότι πρόκειται την επιθυμία της δημιουργίας ή της διατήρησης μιας στενής σχέσης με ένα συγκεκριμένο άτομο, η οποία διαφέρει από την φιλική ή οικογενειακή αγάπη.

Εμπειρικά, η επίδραση του έρωτα πάνω στις σωματικές και νοητικές λειτουργείες μπορεί να γίνει αντιληπτή απ’ όλους τους παρατηρητές αλλά και τον ίδιο τον… πάσχοντα λόγω της ευφορίας, της λαχτάρας, της εμμονής, αλλά και των αλλαγών στη συμπεριφορά του ερωτευμένου.

Ωστόσο, κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό, μέχρι που ο καθηγητής Σιάοτσου Ζανγκ (Xiaochou Zhang), επικεφαλής της έρευνας του Πανεπιστημίου Φυσικής και Τεχνολογίας της Κίνας (University of Science and Technology of China) και επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Σάουθουεστ (Southwest University) και την Ιατρική Σχολή Αϊκαν του Μάουντ Σινάι στη Νέα Υόρκη (Icahn School of Medicine at Mount Sinai, N.Y.) κατάφεραν να καταγράψουν πώς η ρομαντική αγάπη επηρεάζει τη λειτουργία της σκέψης.

Η έρευνα έγινε με μαγνητικές τομογραφίες πάνω σε ένα δείγμα 100 εθελοντών, ανδρών και γυναικών που χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: όσους ήταν σε σχέση από 4 έως 18 μήνες και ένιωθαν πολύ ερωτευμένοι, εκείνους που είχαν χωρίσει τουλάχιστον δύο μήνες νωρίτερα από σχέσεις που είχαν διαρκέσει από 4 έως 39 μήνες κι εκείνους που ήταν μόνοι και δεν είχαν ερωτευτεί ποτέ. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν κοινό εκπαιδευτικό και οικονομικό υπόβαθρο και ανήκαν στην ίδια ηλικιακή κατηγορία.

Οι μαγνητικές τομογραφίες πραγματοποιήθηκαν ενώ τα μέλη κάθε ομάδας βρίσκονταν σε φάση χαλάρωσης χωρίς να σκέφτονται κάτι συγκεκριμένο. Αυτό βοήθησε τους επιστήμονες να μελετήσουν τη συνολική εικόνα της δομής των λειτουργειών των εγκεφάλων τους. Η χαρτογράφηση αυτής της δραστηριότητας έδωσε διαφορετικά αποτελέσματα για κάθε ομάδα.

Όπως αναφέραμε στην αρχή, όσοι ήταν ερωτευμένοι σημείωναν αυξημένη δραστηριότητα στα κέντρα του εγκεφάλου που σχετίζονται με την ανταμοιβή, τα κίνητρα, το συναίσθημα και την κοινωνική αντίληψη. Επιπλέον οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όσο περισσότερο καιρό ήταν ερωτευμένος κάποιος τόσο πιο έντονη ήταν η δραστηριότητα του εγκεφάλου του στις συγκεκριμένες περιοχές. Αντιθέτως οι χωρισμένοι σημείωναν πολύ χαμηλότερη δραστηριότητα στα ίδια εγκεφαλικά κέντρα.

Τα συμπεράσματα αυτά συνάδουν με τα ευρήματα προηγούμενων σχετικών μελετών που εξέταζαν τη σχέση του έρωτα με επιμέρους αλλαγές στη συμπεριφορά των ερωτευμένων, όπως π.χ. ότι η παρατήρηση μιας φωτογραφίας του αγαπημένου προσώπου περιόριζε τον μηχανισμό του άγχους όπως εκδηλώνεται στον εγκέφαλο.

Ωστόσο, προκειμένου να αποκαλυφθεί πλήρως η επίδραση του έρωτα στον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου, οι επιστήμονες θέλουν να επεκτείνουν την έρευνα τους με μαγνητικές τομογραφίες σε κατάσταση ύπνου.

Τελικά, μπορεί ο έρωτας να θεωρείται επιπολαιότητα από κάποιους, όμως παραμένει μυστήριο συναίσθημα ακόμα και για τους νευρολόγους.

Πηγή: Frontiers in Human Neuroscience