Της Βιβής Αθανασοπούλου
Όταν ήμασταν παιδιά, ονειρευόμασταν και κάναμε σχέδια για το μέλλον…
Μετρούσαμε τ’ άστρα, χτίζαμε κάστρα και μας διακατείχε μια ανυπέρβλητη ανυπομονησία να γίνουμε κι εμείς μεγάλοι. Όνειρα μεγάλα και σπουδαία , όνειρα εξιδανικευμένα.
Η ίδια η ζωή χαρίζει ένα περίτρανο «Εύγε» σε όλους αυτούς που παλεύουν με «δράκους», φόβους κι εμμονές για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Αντικρούουν διλήμματα, εναντιώνονται στον ίδιο τους τον εαυτό και δεν παύουν ούτε ένα δευτερόλεπτο να πιστεύουν στην ολότητα του ονείρου.
Στη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται αβίαστα, πρέπει να κοπιάσεις σκληρά. Κι αυτούς τους ανθρώπους, που νομίζεις ότι είναι ιδεαλιστές και τα θυσιάζουν όλα, να σκεφτείς πριν τους κρίνεις. Κάτι μπορεί να τους λείπει, που εσύ δεν γνωρίζεις…
Βρίσκουν τη δύναμη και πορεύονται, συνεχίζουν προς την κορυφή και δεν εγκαταλείπουν επ’ ουδενί. Γι’ αυτό και τους θαυμάζουμε για το μεγαλείο της ψυχής τους. Καθορίζουν τη ζωή τους με γνώμονα το όνειρο και αναζητούν την ευτυχία σαν ταξιδιώτες που θέλουν να γυρίσουν όλη τη γη.
Είναι αφοσιωμένοι, οξυδερκείς κι η ψυχή τους είναι πάντα φωτεινή. Γνωρίζουν καλά τον εαυτό τους και τις δυνάμεις τους. Αγαπούν την μοναξιά τους και θέτουν συνεχώς νέους στόχους. Τους διακρίνει μια ακεραιότητα μοναδική. Είναι μετριόφρονες, μισούν τις κολακείες και τις δήθεν επιτυχίες. Διψούν για πρωτοτυπία και πρωτοπορία. Αγαπούν βαθιά, έχουν μελαγχολικό βλέμμα και το χιούμορ τους είναι ιδιαίτερο.
Να τους αγαπάτε, όπου κι αν βρίσκονται. Να τους θαυμάζετε για όλα τα επιτεύγματά τους, μικρά και μεγάλα. Να είστε υπερήφανοι γι’ αυτούς και να τους υπενθυμίζετε τα σοφά λόγια του σπουδαίου Τάσου Λειβαδίτη: “O κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι, υπάρχει…».
