Της Βιβής Αθανασοπούλου
Έτσι ξαφνικά …
Η ζωή μας σε πλήρη τάξη, όλα δρομολογημένα, όλα υπό έλεγχο, όλα σε αρμονία. Και κατά βάθος καταπιεσμένο εκείνο το ενδόμυχο συναίσθημα που προκαλεί μιαν ευφορία δίχως λόγο κι αιτία. Πόσα μερόνυχτα σπαταλήσαμε για να εφαρμόσουμε στρατηγικές, να καταστρατηγήσουμε πλάνα και να ακολουθήσουμε πιστά προγραμματισμούς και σχεδιαγράμματα .Κι όμως τα όμορφα έρχονται εξαπίνης.
Έτσι ξαφνικά …
Εκείνη τη δεδομένη στιγμή που απλά θα είμαστε ο εαυτός μας αβίαστα, που δεν θα έχουμε δεύτερες σκέψεις. Τότε που δεν θα επιδιώκουμε τίποτα απολύτως και θα αισθανόμαστε ελεύθεροι. Πάψε να κυνηγάς την ευτυχία κι αυτή θα σου χαρίσει άφθονες δικές της στιγμές, όπως ένα ζεστό βλέμμα, μια βραδιά διαφορετική, ένα ευγενικό χαμόγελο…
Έτσι ξαφνικά η ευτυχία θα τρυπώσει στην καρδιά και σε μια στιγμή, σαν φωτοβολίδα, θα γεμίσει η ζωή χρυσόσκονη παραμυθένια…
Κι αυτές τις στιγμές να τις εκτιμάς απεριόριστα… γιατί αυτές λαχταρούσε η ψυχή σου, σαν ζεστή αγκαλιά τις κρύες μέρες του χειμώνα… Όλα αυτά δεν χρειάζονται ούτε υπεραναλύσεις, ούτε εξηγήσεις, ούτε δικαιολογίες. Ένα πράγμα χρειάζεται μονάχα. Ευγνωμοσύνη. Να είσαι ευγνώμων που το ζεις. Και πρόσεξε, μην το αμφισβητήσεις ούτε ένα δευτερόλεπτο, γιατί καταργείς αυτομάτως την μαγεία του και την αυθεντικότητά του.
Και μην πέσεις στην παγίδα του «πληθυντικού» των στιγμών αυτών. Στόχευσε στον «ενικό» τους, στο «ανυπεράσπιστο γένος τους», που έγραψε η αγαπημένη Κική Δημουλά.
Θαύμασε την ποιότητά τους, αγάπησε την λάμψη τους και φύλαξέ τες καλά στην πιο σημαντική θέση της ψυχής σου…
