Αρθρο της Βιβής Αθανασοπούλου
Στην εποχή της κρίσης οι άνθρωποι έχουν χάσει την λάμψη τους, το χαμόγελό τους, δεν θυμούνται τι χρώμα έχει το ηλιοβασίλεμα. Μετρούν τον χρόνο σαν μια ανάσα στον γαλαζοπράσινο βυθό και ξεχνούν να πουν «σ’ αγαπώ, ευχαριστώ, συγγνώμη». Τρέχουν ασταμάτητα σα να πρόκειται να βγουν νικητές στον μαραθώνιο του άγχους. Κυριαρχεί η απαισιόδοξη αντίληψη κι η έλλειψη ευχαρίστησης.
Αυστηρό όχι και δυνατό ναι με όλη τη δύναμη της ψυχής μας στην αισιοδοξία. Αντιμετωπίστε τη ζωή ενθαρρυντικά, αντλήστε θετική ενέργεια απ’ αυτούς που αγαπάτε αληθινά και σας αγαπούν, δείξτε ευγνωμοσύνη για όλα τα καλά που σας προσφέρει ο Θεός κάθε μέρα απλόχερα. Ξεκινήστε την μέρα σας με καλή διάθεση κι όχι αγωνία κι ανυπομονησία. Βρείτε χρόνο για φίλους που έχετε καιρό να δείτε, διεκδικήστε αυτόν που αγαπάτε και μην αφήνετε τις μέρες να κυλούν άχρωμα. Κάντε σήμερα όσα αφήνετε για αύριο και τολμήστε να πάτε κόντρα στο ρεύμα της άρνησης. «Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά, πάντα πάντα θα ’ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει» έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης στο «Παράπονο» ξεδιαλύνοντας όλα τα μισόλογα που ταλανίζουν την καθημερινότητά μας, ξεπροβάλλοντας όλα εκείνα τα «ίσως» που κρύφτηκαν πίσω από τις λέξεις.
Ας εκτιμήσουμε την απλότητα, την ομορφιά της ψυχής κι ας κάνουμε την καρδιά μας να χτυπάει σαν τρελή από ευτυχία. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα « σε σκέφτομαι» κι ένα «μου λείπεις» μπορούν να φτιάξουν την μέρα μας. Τολμήστε και βάλτε την αισιοδοξία στη ζωή σας, γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει κι αυτή που ζούμε μας περιμένει να την γευτούμε σα γλυκό του κουταλιού βύσσινο.
